Wat een cadeautje

Welkom op mijn oprit. Mensen stellen hun oprit open voor camperaars. Gisteren stonden wij voor het eerst op zo’n oprit. In België, Stavele. De gastvrouw kon niet aanwezig zijn op de tijd dat wij zouden arriveren maar dat vond ze geen probleem. Ze zette het hek gewoon open en wij konden gewoon naar binnen. Wat een vertrouwen. Om een uur of negen kwam ze aan de deur en hebben we even gezellig gebabbeld. Zoals je ziet op de foto is het behoorlijk nat. Dat zou zo de hele dag blijven.

We gaan richting kust en de bedoeling is Wissant. In deze plaats begon ik in 2010 mijn camino naar Santiago de Compostela. 1800 kilometer. Dat was in april en het was toen stralend weer. Hoe anders is het nu. De ruitenwissers gaan heen en weer als een metronoom. Het ronken van de dieselmotor is het muziekstuk. als we in Wissant aankomen regent het nog steeds. Ze zien in deze plaats liever geen campers. aan de buitenkant is een camperplaats maar met dit weer is het geen optie om een eind te lopen naar het centrum en het strand. We rijden door naar CAP Gris-Nez. Met een hoogte van 50 meter is het de dichtstbijzijnde plek op het Europese vasteland ten opzichte van Engeland. de afstand is slechts 34 kilometer. Je ziet gewoon de overkant van hier.

In 2010 liep ik hier maar nu rijden we met de SprinterVan langs de kust. We komen uit in Berck Plage. Wat denk je? Het is droog en boven de zee is het blauw. We lopen naar de zee en worden compleet verrast door wat we te zien krijgen. Het is eb en overal liggen zeehonden te wachten tot het weer vloed wordt. De lucht lijkt wel een schilderij van Jacob van Ruisdael. dit is echt na een natte verregende dag een cadeautje. Of het nog niet genoeg is krijgen we als toetje ook nog een prachtige zonsondergang. Wat heb je nog meer te wensen.