Het zal toch niet?

De meeste lezers van mijn blog weten waarschijnlijk wel dat mijn rechterknie niet altijd wil meewerken. De afgelopen twee weken staakte hij zelfs een tijdje helemaal. Vorige woensdag liep ik op mijn gemak op de camperbeurs in Utrecht. Leuk voor mijn brein maar niet voor die rechterknie. In bed een helse pijn en de volgende twee dagen kon ik amper lopen. De Maartenskliniek gebeld voor een afspraak bij de orthopeed. Misschien toch maar een gesprek over een kunstknie. Veertien oktober kan ik er al terecht bij de knieën reparateur , hoe snel kan het gaan

Zaterdag werd een familie traditie voor het eerst na de corona tijd weer opgepakt. Bowlen. Zou dat gaan? In het begin gooide ik voorzichtig maar de knie protesteerde niet en ik vergat hem bijna. Misschien door de draai die je maakt met het weggooien van de bol met de drie gaten maar het lijkt of er iets veranderde in mijn been. Zondag stond er een wandeling op het programma met de camino vriendengroep. Meer om elkaar weer eens te zien dan te wandelen maar we zouden een route doen van 5 km. Het werden er iets meer dan acht en zonder pijn.

Dinsdag naar de sportschool. eerst krachtoefeningen ook voor de benen en daarna zwemmen. Dat ging al helemaal niet meer maar ook nu zonder noemenswaardige pijn. Het zal toch niet? Nog een test. Vandaag een boswandeling 8,2 km en weer amper pijn. Ik besluit om de afspraak te annuleren. Nu ik toch aan het schrijven ben, ook maar een stukje over de herfstwandeling.

Na 600 meter loop ik het bos in. Het ruikt er naar herfst. De bladeren beginnen geel te kleuren. Overal staan paddenstoelen. Het pad is niet alleen voor wandelaars, ook de wilde zwijnen maken er gebruik van.

Wilde zwijnen wroeten in de grond op zoek naar voedsel. Ze gebruiken hun sterke snuit om de grond om te woelen en zo eetbare dingen te vinden, zoals wortels, knollen, insectenlarven, paddenstoelen, eikels en andere plantaardige materialen. Dit wroeten helpt hen niet alleen om voedsel te vinden. Wij poetsen ons tanden en kiezen maar met dit wroeten onderhoudt het zwijn zijn gebit. Het lijkt er op dat hij er maar een bende van maakt maar dat is schijn. Het helpt de bodem te beluchten en het is goed voor de biodiversiteit van het bos.

Toen moest ik toch weer even op mijn knie om een plaatje van deze inktzwam te schieten. Het schijnt dat deze geschubde inktzwam te eten is. Je moet dan wel opschieten omdat ze snel verouderen en afbreken in inkt. Ik waag mij er toch maar niet aan en had trouwens ook mijn paddenstoelen mandje niet bij me.

Het was weer eens een prettige wandeling zonder pijn. Vanuit het bos is het wel weer een overgang naar de puinhoop voor de deur. Maar eens wordt het mooi.