Iedere dag ontvang ik een tip om een verhaal van te maken. Niet elke suggestie vind ik boeiend om over te schrijven. Die van vandaag trekt mij wel.

Wat is je favoriete woord?

Om maar gelijk met de deur in huis te vallen , het is of eigenlijk zijn want het zijn er twee:

Nou En

Zo dat is een snelle opdracht, klaar. Dat zou te gemakkelijk zijn, nou en? Wat kan er gebeuren als ik het zo kort hou? Misschien minder reacties of vind ik leuks maar daar schrijf ik niet voor. Schrijven is gewoon leuk. Het blogje wordt toch wat langer.

Toen ik in zoals dat heet in [de jeugdhulpverlening] werkte moest er weer eens een cursus gevolgd worden. Gezond zorgen, heette die. Niet zorgen voor anderen maar voor jezelf. het doel van deze cursus is om met minder stress je werk te doen. Nu heb ik toch al niet zo’n last van stress maar er waren toch wel wat handvatten in deze cursus die ik kon gebruiken. Een daarvan is het benoemen van, NOUEN

Nu wil je natuurlijk voorbeelden. dat kan. We zijn in Scheveningen en de auto staat op een parkeerplaats. als we terug komen zien we dat er glas naast de auto ligt. Het raam is ingegooid met een steen, die ligt keurig op de stoel te wachten tot hij weggehaald wordt. Nu kan ik enorm boos worden, vloeken, schelden en een opgeblazen rood hoofd krijgen maar ik kan ook zeggen, NouEn. Het is vervelend, het is weer zo’n gedoe. Verzekering, nieuw ruit erin en alle glasscherven opruimen maar schiet ik er wat mee op om mij op te winden?

Toen ik in 2011 een hartstilstand kreeg en daar gelukkig goed ben uitgekomen wilde ik weer graag gaan lopen. De eerste wat lange wandeling was een driedaagse van het Jacobspad die startte in Uithuizen. De eerste dag 27 km door het eenzame lege Groningse land. Het was februari. Tijdens het lopen heb je tijd genoeg om een paar dingen te overdenken. Na zo’n 20 km en nog geen koffietentje komen de wat duistere gedachtes. Wat nou als ik hier ter plekke weer een stilstand krijg. Niemand in de buurt. Toen kwam het woordje Nouen weer boven. Wat kan er gebeuren? Ja ik vind het natuurlijk leuker om er nog een paar jaar aan vast te plakken maar wat je niet meemaakt mis je ook niet. Zelf merk ik er niets meer van al is het voor de geliefde nabestaanden rot en ook een gedoe. Ik laat angst niet leidend zijn in mijn leven.

Zo stel ik bij problemen mij altijd de vraag, nouen, wat kan er gebeuren. Mijn andere twee belangrijke woorden zijn:

Carpe Diem