Zo mooi is Roemenië deel drie

Vandaag doen we zoals dat heet De Transalpina. Transalpina is de hoogste weg in Roemenië het hoogste punt is 2145 meter in de Urdele-pas. De weg is 148 km en verbindt de weg Novaci en Sebes. Hij doorkruist vier provincies – Gorj, Valcea, Sibiu en Alba en het Parang-gebergte van zuid naar noord. In 2015 kwam de renovatie aan de weg klaar. Voor die tijd was het bijna niet mogelijk de route per auto af te leggen. Daarom ook is het oorspronkelijke karakter van het gebied in de loop der tijden authentiek gebleven en verstokt gebleven van de zogenaamde technologische vooruitgang.

Onderweg regelmatig bronwater dat uit de bergen komt. We vullen onze flessen en zien dat veel mensen doen.

We rijden hem niet helemaal maar slaan af naar Voineasa. We vinden een plaats boven het dorp bij twee verlaten hotels. Het is een rustige plek om te overnachten. Coördinaten: 45,41723N. 23,96318 O

Het kriebelt. Niet alleen bij mij maar ook bij mijn lief. De Transalpina moet je toch helemaal rijden? Vanwaar we nu zijn is het 88 km naar het begin van de kloosterroute en dan bedoel ik niet de kloosterroute in Brabant. 2 uur en 5 minuten voor 88 km. We doen het. Rijden een stuk terug en hervatten de Transalpina. Het is nu superstil. Gisteren was het een feestdag hier en veel mensen vrij. Heel veel motorrijders en dagjesmensen.

Er komt ons een bosbouw machine tegemoet met daarachter drie auto’s. De lucht is inktzwart en de douche wordt voluit gezet. Een minuut daarna komen we door een bocht en moet ik vol op de rem. Er licht een boom over de weg. Dit is dus net gebeurd. Alarmlichten aan en een stukje achteruit zodat anderen mij kunnen zien voordat ze de bocht nemen. De auto achter ons ziet het en komt voor ons staan. Hij belt 112. Het duurt een klein half uur als er een wit autootje stopt. Een vrouw met een oranje hesje stapt uit en overziet de situatie. Een man stapt uit en haalt een kettingzaag tevoorschijn. Er staat intussen aan beide kanten een auto of 7 en alle mannen beginnen de kettingzager te helpen. Ik wil niet in de weg lopen en maak maar een filmpje. Binnen tien minuten is er een wegdek vrij en kunnen we weer door.

Precies vandaag 17 jaar geleden hebben we voor het eerst in elkaars ogen gekeken. Dat was onze geluksdag en vandaag is dat het weer.

We rijden verder en komen op de Trans Alpina. Wat zijn we blij dat we deze beslissing om terug te rijden genomen hebben. De vier sloffen rollen over het mooiste stuk van de weg. Op het hoogste punt 2145 meter liggen nog plekken met sneeuw. Dit is de kers op de appelmoes.

Woonboulevards, autoboulevards, je denkt dat het iets is van de moderne tijd. Nee dus. We rijden nu op een weg waar rondom meer dan 400 kloosters staan. Die staan er al een paar eeuwen en waren hun tijd ver vooruit. 400 is een beetje veel om te bezoeken. We houden het voorlopig bij twee.

De eerste is Mănăstirea Polovragi. Het is meer dan 500 jaar oud. Als je door de mooi bewerkte houten poort binnen komt zie je aan het einde van een stenen pad het klooster liggen. De hoofdingang wordt op dit moment gerestaureerd en wij nemen de artiesteningang achterom. Op het kerkhofje liggen de eens overleden nonnen begraven met allemaal een bijna identiek graf. Heel verzorgd met een bloembed ervoor.

De grafkerk „St. Nicolae ” werd gebouwd in 1736. Prachtige schilderingen van bijbelse figuren.

Door een poortje kom je in het eigenlijke klooster. Buiten zagen we al twee lege bussen staan. De passagiers zijn schoolkinderen die ook het klooster bezoeken. Heel gedisciplineerd gaan ze de kerk binnen en kussen de afbeeldingen van heiligen.

Voor ons is het weer genoeg en gaan morgen een ander klooster bezoeken. Het was een enerverende maar prachtige jubileum dag.

Er zijn hier in de buurt geen campings en we vinden een plekje op een parkeerterrein in het kuuroord Govara. Als we het Parkeerterreintje op rijden komt er man naar ons toe en begint in het Roemeens tegen ons te babbelen. Of de sprinter even naast zijn auto kan staan om dan met startkabels zijn auto aan de praat krijgen. Direct aan het werk en het is zo gepiept.

Op het terras bij het mooi aangelegd park is het goed toeven en eten. Ik vraag aan een vrouw in traditionele kleding of ik een foto van haar mag maken en dat is oké. Het is een rustige nacht op het parkeerterrein en we slapen goed.

Iets na tienen staan we bij het klooster Govora. Het versterkte 15e eeuwse klooster Govora en ligt op een steile helling buiten de gelijknamige stad. Binnen de versterkte muren staat naast de orthodoxe kerk en groepje huizen er wonen en werken een paar nonnen en hangt een even gewijde als ontspanning sfeer.

Jaren later herbouwde Brancoveanu de kerk en haalde kunstenaars uit een nabij gelegen klooster om fresco’s te schilderen.

Het is een prachtig klooster en weer heel anders dan die van gisteren.

Weer genoeg cultuur voor vandaag. Wij rijden over een weg die bestaat uit grote gaten en waar je zeker niet harder kunt rijden dan 40 km/h naar een camping vijf km buiten het centrum van de stad Curtea de Arges. Heel lekker sfeertje hier. Het is een goed punt als je de Transfagarasan gaat rijden. Veel motorrijders dus.

Vandaag volgen we een route uit de National Geographic gids. Het is een rit door het Lezergebergte. Het is weer een weg die wel wat onderhoud nodig heeft. Oppassen en niet te hard rijden. In Bradet gaan we koffie drinken en treffen daar een man, type hippie, die ons het een en ander uitlegt over de buurt. Volgens het kaartje moeten we hier weer terug rijden maar hij verzekert ons dat we net zogoed kunnen doorrijden over een witte weg naar naar Nucsoara. Dat gaan we natuurlijk doen zeker als je zoals ik een hekel hebt aan terug rijden.

Naast de koffietent is een kerkhof met daarop een heel oud kerkje. Weer met prachtige schilderingen.

Wij gaan off-road. De geasfalteerde weg wordt onverhard. Een paar km na het dorp moeten we rechtsaf maar die missen we. We rijden rechtdoor. Na een paar km hobbelen kom ik erachter dat dit de verkeerde weg is en moet ik toch tegen mijn principe in, terug.

In Corbi is een hele speciale kerk. Deze is gesticht door nonnen in de 14e eeuw gesticht en is uitgehouwen uit de rotsen. De muurschilderingen zijn er niet best aan toe maar geven toch wel een goed beeld hoe mooi ze zijn geweest.

Hier in Corbi is ook een camping waar we waarschijnlijk een extra dagje blijven om weer even bij te tanken en misschien ook wel om een wat langer filmpje te maken.