De paar dagen op de camping doen mij goed en ook voor Anneke. Weinig prikkels. De parkeerplaats waar we verblijven is 200 meter van het strand. Er zijn weinig mensen die er lopen of liggen. Heerlijk met blote voeten door de vloedlijn banjeren.

Met blote voeten door het schuimende water.

We lopen op deze manier naar de hoogste vuurtoren van Spanje en een van de drie hoogste van Europa. 63 meter hoog. De Brandaris op Terschelling is 52,5 meter.

63 meter hoge vuurtoren

We komen terug bij Sprintertje en naast ons staat nu een mooie bus camper met bijbehorende aardige mensen uit ons prachtige Friesland. Gezellig even borrelen.

Het wordt tijd om de fietsen te gebruiken ze staan al een tijdje werkloos in het achteronder en ze moeten niet lui worden. We maken een tochtje van 30 km naar de wat grotere stad Sanlucar de Barremeda. We slaan de oude boven stad over die hebben we al eerder uitgebreid bezocht. De fietsen zetten we vast aan het hek onder het allesziende oog van Maria. (Ja Grutje).

Maria wordt op handen gedragen.

Wij eten een streekgerecht. Vis en garnalen in een knoflook saus waarin ook de frieten drijven. Laat ik het zo zeggen, we hadden er meer van verwacht. Maar zo buiten eten in de zon vergoedt veel.

Vis eten in de zon.

De rustdagen doen mij goed en ik krijg weer zin om wat te experimenteren. Op tafel staat een glas voor de helft gevuld met water. Met de IPhone in macro modus en het toestel ondersteboven. Onderstaand het resultaat.

Glas met water.

Het strand in Chipiona is nog steeds stil. Er zit wel een familie te eten. Ja eten op het strand dan moet er natuurlijk ook een tafelkleed op de camping tafel.

Keurig gedekt

Wij zijn na een paar prikkel arme dagen weer klaar om nieuwe indrukken op te nemen. De fietsen mogen nu weer uitrusten in het achteronder.

Rust voor de fietsen.