Zittend op mijn “terras” oftewel onder de luifel kijk ik uit over de rustige zee. Links kleuren de toppen van de bergen rood door de ondergaande zon. Recht voor mij kleurt de lucht ook rood. Het lijkt een beetje op de kassen van het Westland. Op de kaart kijken en dit is Athene. Ik zie aan de horizon Athene liggen. Ik pak mijn externe hersenen erbij en zie op Wikipedia dat Athene ruim drie miljoen inwoners heeft. Ik slaak een zucht van verlichting. Met zoveel inwoners zullen ze wel niet merken dat ik geen bezoek breng aan hun stad. Heb ik dus echt geen behoefte aan. Heb het nu aan de horizon zien liggen en dat is voldoende.

Maar even iets terug. De afgelopen dagen hebben we weer heerlijk vrij gestaan langs deze prachtige kust. We rijden meestal zo’n 70 km en zoeken dan een plaatsje om de nacht door te brengen. We vinden een plaatsje aan het haventje van Zarakas. Dit is een soort fjord. De zee komt hier binnen in een prachtige baai en loopt dood aan het einde. Daar is het ook droog. Hier weer een prachtig ondergaande zon meegemaakt. We staan als camper alleen.

Het weer is inmiddels omgeslagen. Van veel bewolking is het nu voorlopig volop zon. We doen het s-‘morgens rustig aan. Wat oefeningen om toch een beetje soepel te blijven. Nou ja ik ben nooit super soepel geweest maar dat kleine beetje toch maar proberen vast te houden. Hierna het water in om een flink stuk te zwemmen. Dat doen we al een tijdje iedere dag en het is te merken. De afstand wordt steeds groter. Ontbijten en dan als het echt warm wordt de Sprinter in en rijden. Lekker koel met de airco aan. Dan als het buiten weer wat afkoelt een nieuw plaatsje zoeken en de buurt wat verkennen. Zo vinden we nu weer een prachtig plekje in Paralia Agiou Andreou. Vijfhonderd meter over een gatenweg door de olijfgaarden en we staan in een klein vissershaventje. Zo afgelegen maar weer zo betoverend mooi. Heerlijk om te zwemmen en nog een leuk stukje lopen. Het is volle maan vandaag en dat is toch weer een speciaal gevoel.

Boven op een bergje staat een klein kerkje en de volgende ochtend om half zeven heb ik die klim al gemaakt. Verrassing, ik ben niet de eerste. Er zijn al zeven vrouwen de kerk en de muur eromheen aan het schoonmaken. Ook zij hebben de klim dan al gemaakt want je kunt er niet met de auto komen.

Dit is het weer voor even. In het volgende blog iets over ons koningspaar en de Sprinter in de reparatie.