stukje “airborne” in de winter 

Het is -4º als ik de spekgladde parking van het Airborne museum opdraai. Eigenlijk de parking van Hartenstein@Laurie. Het is tegen tienen en mijn darmen gaan als een gek tekeer. Helaas gaat Hartenstein pas om half elf open. Ik begin dus maar vast aan mijn wandeling. Goed aangekleed en bontmuts op mijn hoofd met het dunner wordende haar. Die darmen blijven maar protesteren maar om nu zomaar langs de kant van de weg gaan zitten doe ik dus ook niet. Zeker niet met die vorst, voor je het weet loop je een BB op, een bevroren bil dus. Gelukkig gaat de route eerst de kant van Oosterbeek-centrum op daar is vast wel wat open. De eerste gelegenheid die ik tegen kom is ook nog dicht maar iets verderop zie ik iemand op het terras van La Maison aan de koffie zitten. Het blijkt de jongeman van de bediening te zijn. We zijn nog dicht meneer, oeiii. Waarschijnlijk zag hij mij aan komen lopen met samengeknepen billen want hij zegt, ga maar vast naar binnen, ik drink even mijn koffie op en mijn werkkleding aantrekken dan kunt u ook koffie krijgen. Wat een opluchting en de koffie smaakte hierna uitstekend. Op hun website staat vriendelijke bediening, nou dat klopt zeker.

Ik vervolg opgewekt de route weer. Het begin gaat door de winkelstraat en dat is een doorgaande weg richting Arnhem. Druk en veel herrie. Na zo’n anderhalve km mag ik de Loopbergenseweg in, deze loopt door een bos. Wat een rust in een keer, ik hoor weer vogels fluiten, zie paarden met dekens om in de wei staan en een oud boerke lekker kneuteren op zijn erf. De zon schijnt, het pad is wit en ik loopt te genieten.

Er komt weer een flink stuk asfalt, ik loop langs de spoorbaan maar mag toch weer het bos in. Het is dat ik niet echt bang ben voor honden, je komt er veel tegen. Een wel heel enthousiaste Vizsla springt bijna over mij heen. Sommige stukken waar ik loop zijn behoorlijk glad, even oppassen dus. Maar de natuur heeft in dit jaargetij, met aan sommige planten alweer knoppen ook wel weer wat.

Ik ben eigenlijk een watermens. Als ik water zie en vooral de zee voel ik mij vrij. Misschien dat het komt omdat ik een jaartje heb gevaren op een cruise schip. Maar ook met bomen heb ik iets en dan vooral bomen die dood lijken. De route loopt door de Italiëweg. Dit is een bospad waar veel van die bomen staan. Prachtige vormen en wat hebben die bomen allemaal meegemaakt. Het is net het gewone leven. Ik zie bomen met uitstulpingen en toch daarna weer doorgegroeid. Bij sommige bomen word ik emotioneel. Ik laat er een paar voorbij komen.

Het zijn dode bomen maar staan er niet voor niets. Ze barsten van het nieuwe leven. Allerlei plantjes, zwammen, insecten liften nog mee.

Na deze bomenlaan ben ik toe aan een sterke mok koffie en die heb ik bij mij. Ik gebruik twee staafjes espresso instant koffie met nog bloedheet water uit de thermosfles. Daar knap ik van op. De weg doorlopend bereik ik Heveadorp. In 1915 bouwde Wilhelmi, een rubber ondernemer een rubberfabriek tussen de Nederrijn bij Doorwerth. Maar niet alleen een fabriek, ook 150 arbeiderswoningen á 5000 gulden per stuk voor zijn arbeiders. De fabriek heette Hevea( van de banden en laarzen) en zo ook het dorp. Zo had hij de controle over zijn werknemers. Het verhaal gaat dat mevrouw Wilhelmi regelmatig langs ging bij de huisjes en dan met haar vinger langs de plinten ging of er geen stof op zat. Ook ging om twaalf uur het licht centraal uit. De fabriek is er niet meer maar nog wel een aantal van die huisjes nu onbetaalbaar.

Heveadorp ligt prachtig aan de Nederrijn en ik geniet van het vergezicht. Als ik zo kijk komt direct het gevoel van zwerven weer over mij.

Het laatste stuk loopt door het park van Oorsprong genoemd naar het landgoed van Oorsprong. Het is heuvelachtig en er stroomt een watertje doorheen. In het park staat een grothuisje met waterval. Het was zeer geliefd bij bezoekers van het landgoed. Het oorspronkelijk huisje is er niet meer maar er staat nu een replica. Je kunt onder het huisje doorlopen en sta dan achter de waterval, heel leuk.

en zo ben ik na bijna 16 km weer terug bij het Airborne museum. Het restaurant Hartenstein@Laurie is inmiddels open en een kopje soep lijkt mij wel aangenaam. Ik word vriendelijk ontvangen door een schone vrouw die later Laurie zelf blijkt te zijn. Ik ga voor ambachtelijke pommodori soep met kruiden crème fraîche. Echt een aanrader, eindelijk eens een soep (tenminste die ik buiten de deur eet) die niet bol staat van het zout, aanrader. Op de bar staan twee nogal corpulente dames en ik weet zeker dat Laurie daar niet voor model heeft gestaan.