lekkerLopen-pelgrimwandelcoach-passies- lekkerLopenTV
Het is 5 april 1950.
Op het Timorplein in Amsterdam speelt een kleuter van 3 jaar met haar broertje die op dat moment 1 jaar en een week is. Dat broertje ben ik. Mijn moeder is op dat moment vermomd als ooievaar want ze komt een paar dagen later met een ander zusje thuis. en zo is ons gezin compleet want mijn vader zei altijd: een is niets, twee is wat en drie is zat. Ik blijf de middelste. Een jaar later verhuizen we naar de heerlijke stad Haarlem. Hier brengen we onze jeugd door. We doen veel samen maar wel vaak met z’n tweeën. Of de zusjes samen of ik met een van de zusjes. Mijn jongste zusje speelt graag moedertje en dan bij voorkeur over mij. Waarschijnlijk vond ik dat wel prima dat weet ik niet meer zo goed. Het is ook wel makkelijk. Maar wat ik niet vergeten ben. We zijn respectievelijk zo’n tien en elf jaar en spelen buiten in het Wilhelminapark.
Badminton om precies te zijn. Ze heeft de gewoonte aangeleerd om met een babystemmetje te praten. Ik vind dat zo irritant dat ik toch een partij kwaad word en mijn badmintonracket op haar stuk sla. Alsnog sorry.
En nu is ze plotseling vijfenzestig (65) en kijk ik terug op een hele fijne jeugd waaraan zij zeker debet is.
Gefeliciteerd en een fijne dag
LikeGeliked door 1 persoon
Van harte
LikeLike
Hé Harry, dit verhaal heb ik eerder gehoord en het is toch goed gekomen. Gefeliciteerd!
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een rijkdom twee zussen.
LikeGeliked door 1 persoon
Gefeliciteerd met je zus, waar ik nieuwsgierig naar ben, had het geholpen dat je je badmintonracket had stukgeslagen 🙂
LikeLike
Dat wel en het leuke is dat zij het zich niet meer herinnerd.
LikeGeliked door 1 persoon
Het is alweer tweeëneenhalf jaar later maar ik lees dit verhaal nu pas. Prachtig.
En ik ben blij dat ik een zusje mag zijn van zo’n lieve en actieve broer. ❤
LikeGeliked door 1 persoon