Feuilleton, aflevering 37

Contact

Ze opent de deur en een schril, elektronisch piepje vult de kamer. Francine verstijft. Het komt van de router. Het blauwe lichtje dat normaal constant brandt, knippert nu wild en veranderd in een rood licht. Ze weet zeker dat ze dit nog nooit eerder heeft gezien. Terwijl ze dichterbij sluipt, voelt ze een beklemmend gevoel in haar borst. Alsof ze bijna op de top van de Kilimanjaro loopt. Ze pakt haar telefoon, opent de app van het netwerk en ziet tot haar verbijstering dat er een onbekend apparaat verbonden is: TESSA_89

Ze slikt. Tessa? Dit kan niet, dan moet ze hier in de buurt zijn. Maar dan nog. Voordat ze iets kan doen, floept het licht van de router kort uit en weer aan. Een nieuwe melding verschijnt op haar scherm: donkere modus geactiveerd. Ontmoeting bij de poort. Coördinaten volgen.

Francine’s adem stokt. Haar hand trilt. Ze rent terug naar de slaapkamer, grijpt haar rugtas onder het bed vandaan en haalt de laptop eruit. Terwijl het systeem opstart, hoort ze ineens gekraak in de kamer naast haar. Dan… een stem. Zacht, digitaal vervormd, maar onmiskenbaar, Francine… ik ben dichtbij.

Ze rukt haar hoofd om. Daar op de televisie, die niet aanstond, verschijnt een sneeuwbeeld en flikkerend tussen de ruis, een gezicht dat opdoemt uit een dikke mist, Tessa. Ze opent haar mond maar wat ze zegt is niet verstaanbaar. En dan is ze weer weg.

De router zoemt. Op het scherm van haar laptop verschijnen de coördinaten en de tekst: Zorg dat je voor de zon opkomt op de plek bent die de coördinaten aangeven.

Francine staat nu stijf van de adrenaline. Ze tikt de coördinaten in Google maps. Otterlose zand. Ze zoomt in op de locatie. Het is een oude observatiepost aan het einde van een onverharde weg. Dit moet de plek zijn waar haar auto is gevonden schiet het door haar hoofd. Een uur en twintig minuten rijden. Het is nu bijna half drie. Dat moet ik redden voordat de zon opkomt.

Francine pakt haar rugtas, controleert haar powerbank, nachtkijker en het compacte zendkastje dat Lior haar eerder gaf voor het geval je contact moet leggen zonder netwerk, had hij gezegd. Ze stopt het tussen haar spullen, samen met een scherp keukenmes, voor je weet maar nooit.

Ze trekt haar jas aan en loopt het huisje uit. De lucht is helder. De sterren lijken net iets feller te fonkelen dan normaal. Het fluisterbootje glijdt geruisloos door het spiegelgladde water. Ze legt het bootje vast aan de kade en loopt naar haar auto op het kleine parkeerplaatsje. Er staat een vreemde auto. Ze weet zeker dat er iemand inzit. Leo? Bij die gedachte gaat er een rilling door haar lijf. Heeft hij mij toch gevonden? Onzeker stapt ze in haar auto.