Feuilleton, aflevering 18

Wie is dit figuur

Wat ze verwachtte, wist ze niet precies. Nog een man in een lange jas? Een handlanger van Pokidor? De politie misschien? Maar wat ze zag, deed haar bloed in haar aderen stollen. In de deuropening stond een figuur. Hij droeg een lange, vaalgrijze mantel die tot op de grond reikte. Zijn gezicht was gedeeltelijk verborgen onder een diepe capuchon, maar wat ze wel kon zien, voelde verkeerd. De huid zag eruit als een perkament dat te strak om de botten was gespannen. En de ogen, twee ondiepe kuilen waar een dof, roodachtig schijnsel in brandde. Geen mens. Maar wat wel.

Lior zette een stap naar voren, zijn lichaam strak van spanning. Je hoort hier niet te zijn. Zijn stem was laag, dreigend. De gestalte bleef bewegingloos in de deuropening staan. Toen sprak hij. Zijn stem was schor en raspend, alsof hij jaren lang drie flessen Whisky per dag gedronken had. Jullie zoeken op een plek waar de antwoorden niet voor jullie bestemd zijn.

Francine voelde hoe haar ademhaling versnelde. Dit was niet zomaar een enge vent. Dit was iets… anders.

De figuur kantelde zijn hoofd een fractie, alsof hij Francine in zich opnam. Ook ik zoek dat roodharige schepsel. Zij is uitverkoren om ons te dienen. Jij bent voor ons als een mug, niet belangrijk en je hoort hier niet te zijn. De ogen van het wezen flikkerden als een half kapotte lamp.

Lior stapte dichterbij, beschermend tussen haar en de gestalte in. Ze is met mij. De gestalte leek hem volledig te negeren. Zijn brandende ogen bleven op Francine gericht. Waar is ze? Wij hebben haar nodig. Francine voelde hoe de wereld om haar heen even wegviel. Dit moment. Het voelde alsof de ruimte zelf haar adem inhield, wachtend op haar antwoord. Toen plotseling  begon de vloer opnieuw te trillen. Niet zachtjes dit keer, maar heviger. De glazen waterkaraf op tafel trilde, de scheur in de spiegel werd breder.

Lior vloekte. Dit is foute boel. We moeten — maar de figuur hief langzaam een hand. Zijn vingers waren lang en scherp als priemen, de huid leek dun en doorschijnend, dit was een monster.  De trilling stopte abrupt. Toen hij weer sprak, klonk zijn stem dichterbij, alsof hij niet alleen door de ruimte, maar ook rechtstreeks in haar hoofd sprak. Wij zullen haar vinden en wel voor jou.

En voordat Francine kon reageren, blies een ijzige wind door de badkamer. Het licht flikkerde, de lucht leek dikker te worden. En toen — de gestalte was verdwenen.

De deur stond wagenwijd open, maar er was niets buiten. Geen voetstappen, geen schaduw in de gang. Alleen de nasleep van zijn aanwezigheid, een kille stilte die in haar botten sneed.

Lior draaide zich langzaam naar haar toe. Dat, zei hij met een zware stem, was een waarschuwing. Francine haalde diep adem en voelde haar vingers trillen. Dit was geen gewone verdwijning meer. Ze keek naar Lior. En wat nu? Hij keek haar ernstig aan. We zullen en moeten haar vinden voor het te laat is.

Francine voelde haar hart nog steeds in haar keel bonken. De kamer was gevuld met een ijzige stilte na de verdwijning van de geheimzinnige gestalte. Lior keek strak naar de open deur, alsof hij verwachtte dat er ieder moment iets anders uit de schaduwen zou kruipen. Maar wat er gebeurde, was onverwachter en bijna net zo bedreigend.