De lucht in de loods leek te verstikken naarmate de spanning groeide. Nicos stond tussen Geesje en Ruben in, een schaduw met een zelfgenoegzame glimlach. Achter hen kolkte de gigantische inktvis in zijn aquarium, zijn tentakels beukten tegen het glas. De mannen in pakken hadden Geesje omsingeld, en Ruben zat geknield naast Bert, die nauwelijks bij bewustzijn was. Alles leek verloren.

 Dit kan voor jullie het einde zijn, zei Nicos met een ijskoude stem. Jullie zijn slechts pionnen in een groter spel. Maar ik geef jullie nog een keuze. Hij wees naar de gigantische bak. Jullie blijven hier en worden deel van de toekomst, of jullie eindigen als voedsel. Aan jullie de keuze.

 Geesje keek naar Ruben en Bert, haar blik vastberaden. We kiezen voor onze vrijheid, zei ze zacht maar krachtig. Haar vingers streken langs haar jaszak, waar ze de ijzeren buis voelde die ze bij de ingang van de loods had gevonden. Het was nu of nooit.

 Met een plotselinge beweging trok ze de buis uit haar zak en met een kracht waarvan ze wist dat ze die bezat sloeg ze deze tegen het glas van een van de aquaria. Er klonk een oorverdovend gekraak toen het glas barstte. Water gutste naar buiten, en kleinere inktvissen kronkelden op de vloer. De chaos was compleet. Lijfwachten schreeuwden, slipten uit over het water en probeerden de glibberige dieren te ontwijken.

 Met het barsten van het glas barstte ook de kalmte van Nicos. Wat doe je!, brulde hij.

 Geesje maakte gebruik van de verwarring en rende naar Ruben en Bert. “Help me!” riep ze, terwijl ze Bert’s arm om haar schouder sloeg. Ruben schudde zichzelf uit zijn verstijving en hielp haar. Samen sleepten ze Bert richting de uitgang, maar een van de lijfwachten herpakte zich en blokkeerde hun pad.

 Toen gebeurde iets dat je niet kan verzinnen. Het glas van het grote aquarium kraakte en brak met een oorverdovend lawaai. Het water stortte naar buiten, en de enorme inktvis viel met een doffe klap op de vloer. Zijn tentakels sloegen wild om zich heen, één ervan raakte de lijfwacht die hen in de weg stond en slingerde hem tegen de muur. De man zakte bewusteloos in elkaar.

 Ren, schreeuwde Ruben, en ze stormden naar de uitgang terwijl de inktvis zich een weg baande door de loods, de chaos compleet makend. Achter hen hoorden ze Nicos schreeuwen in een mengeling van woede en angst. Het was alsof de inktvis zich tegen zijn meesters keerde. 

Buiten was de mist weg en het was ijzig koud. De Fiat Panda stond achter een bosje Geesje rukte de bestuurdersdeur open, duwde Ruben achter het stuur en stak de sleutels in het contact slot. Rij, riep ze, terwijl ze Bert op de achterbank hielp.

Omkijkend zagen ze dat een van de tentakels van de reuze inktvis Nicos in zijn greep hield. Hij schudde en sloeg de man in het roze pak tegen de muur van de loods. De auto scheurde weg over het grindpad.

 Een paar dagen later, in het kleine huisje van Ruben zaten ze bij elkaar met een kop stevige erwtensoep voor zich. Bert zat onder de blauwe plekken en had gekneusde ribben, maar hij glimlachte zwak. Ik dacht echt dat het mijn einde was, zei hij zacht. Die inktvis… hij redde ons.

 Misschien wilde hij gewoon ook ontsnappen, zei Ruben, terwijl hij naar zijn erwtensoep staarde. We hebben iets losgemaakt wat nooit in menselijke handen had mogen zijn.

 Geesje keek naar haar twee vrienden, dankbaar dat ze nog leefden. Wat er ook gebeurde, we zijn samen ontsnapt. En we laten ons nooit meer meesleuren in zoiets. Ik eet nooit meer inktvis, calamaris, pulpo of hoe ze het ook noemen.

Einde.

Dank aan Bert Brinkman van Sportnietaltijdleuk