HAAN maakt het af.

Na anderhalf uur slenteren in Sloten is het maar een klein stukje naar het volgende stadje op onze elfstedentocht. Onderweg stoppen we nog even bij een monument in Warns. Aan het Ijsselmeer is een monument ter herdenking van de slag bij Warns. In 1345 was hier een veldslag. Gelukkig wonnen de Friezen. De tekst op het monument is: Leaver dea as slaef. Ik zal het toch nog even vertalen, Liever dood dan slaaf.

Stavoren

Dit is de oudste stad van de elf steden en het is een Hanzenstad. Ooit de thuishaven van Friese koningen. Veel welvaart in die tijd maar na de 18e eeuw kwamen de tegenslagen. De grootste is verwoord in de legende van het bekende Vrouwtje van Stavoren. Nog altijd tuurt ze over het water. Ken je de legende? Nee?

Het ging zo: Volgens de legende stuurde een rijke en hoogmoedige koopmansvrouw uit Stavoren (Staveren) haar schipper eropuit om het kostbaarste te halen dat er op aarde te vinden was. Hij nam na een lange speurtocht graan mee uit Danzig (Gdansk). De vrouw werd woedend en beval hem het graan overboord te gooien. De armen van de stad smeekten haar dit niet te doen en het graan aan hen te geven, maar zij weigerde. Daarop deed een grijsaard haar de voorspelling dat ze door deze daad aan de bedelstaf zou raken. De koopmansvrouw gooide haar ring in het water en zei dat dát net zo min zou gebeuren als dat de ring bij haar zou terugkeren. Enkele dagen later trof ze de ring aan in de vis die zojuist was gevangen en die zij bij haar maaltijd kreeg. Hierna vergingen al haar schepen. De haven verzandde, en op de zandbank groeide het ontkiemende graan, dat het Vrouwtje van Stavoren zo boos in het water had laten gooien, uit tot loze aren. Met de glorie van de stad was het gedaan en het Vrouwtje raakte aan de bedelstaf.

Nu is het weer een bloeiend stadje met vooral in de zomermaanden veel toeristen.

Natuurlijk staat hier ook een van de elf fonteinen. Dit is de visfontein. Hij staat voor de wisselende tijden die Stavoren heeft meegemaakt. Het is een knipoog naar een prent van Pieter Bruegel “hoe grote vissen kleintjes eten”. Zoals Stavoren vaak door de “groten” is opgegeten.

• Kunstenaar is de Amerikaanse Mark Dion
• Kunstwerk bestaat uit kunsthars, PU-schuim en rvs.
• De vis is 3,3meter hoog, 6meter breed en 8,4meter lang.

Hindelopen

Het is maar een klein stukje naar Hindelopen. Dat het Frysk de officiële tweede taal van Nederland is, is wel bekend. Maar ook het Frysk kent dialecten. Het Hindeloopers is daar eentje van. Zelfs voor Friese oren zijn de klanken van de Middeleeuwse klinkers onwennig. Deze stad doet dingen graag op eigen wijze en dat maakte Hindeloopen, Hylpen, tot een eigengereide trendsetter. De rechtstreekse verbinding van de Zuiderzee naar de Oostzee bracht ze in aanraking met bedrukte katoenen stoffen, de sits. Naast een eigen klank, dus ook eigen kleding. Na jaren van welvaart veranderde het stedje in de 19e eeuw in een klein vissersstadje. Dat komt natuurlijk weer door Amsterdam. Deze stad kreeg een directe verbinding met de Noordzee dus de route over de Zuiderzee langs Hindelopen was niet meer nodig. De een zijn brood is de ander zijn dood.

Hier staat een van de mooiste fonteinen. Inspiratiebron voor de fontein van Hindeloopen is de levensboom op het stadswapen, met het hert en de hinde die hem omringen. De boom symboliseert de levensenergie, maar staat ook voor wijsheid. Het hert en de hinde voeden zich hiermee. Nu zetelen prachtige exotische vogels in de boom. Als je op het grote, houten gewei zit dat de boom omringt, zie je hoe ze waterspuwend met elkaar ‘praten’. Hij is gemaakt door Shen Yuan een Chinese kunstenares. Ook Hindelopen is niet al te groot. We rijden naar het laatste stadje van onze tocht,

Workum

We overnachten op een plek naast het zwembad. Lekker morgenochtend wat baantjes trekken. Dicht dus. precies die dag onderhoud van de bewegende vloer. Dan maar vroeg Workum verkennen. Twee jaar geleden waren we hier ook, speciaal voor het museum van Jopie Huisman. Daar gaan we nu niet meer heen maar wel op zoek naar de laatste fontein, “De Woeste Leeuwen”. Op het wapen van de stad staan twee leeuwen afgebeeld en daarop baseerde de Britse Cornelia Parker haar ontwerp. Twee levensgrote leeuwen. Het lijkt of ze met elkaar vechten en elkaar besproeien met water. Op de achtergrond zie je de grote kerk.

Als je dit leest zijn we alweer een paar dagen thuis en kijken terug op een schitterende Elfstedentocht. Een beetje mazzel moet je natuurlijk hebben en dat hadden wij, mooi weer. Dan ziet alles er toch gekleurder uit dan het grijze van nat weer.