Vliegend het badhuis in

We volgen de Rio Guadiana en komen uit in een alleraardigst plaatsje, Mértola.

Wij vinden een plekje voor de brandweerkazerne. Ruim maar stinken het lijkt wel een open riool. Als we terug komen na de bezienswaardigheden te hebben bekeken, besluiten we om naar een andere plek te gaan. We staan pal aan het water van de Rio Guadiana. Sommige reviews van deze plek geven aan dat het er een beetje moeilijk is om te komen maar dat valt erg mee, aanrader.

Het is niet zomaar een plaatsje. Om maar eens wat te noemen. Eens een Romeinse stad. Toen kwamen de Arabieren en werd het de hoofdstad van een Arabisch rijk. Toen die er weer uitgebonjourd waren werd het de eerste vestiging van de ridders van de Orde van Santiago.

Het is de meest noordelijke haven aan de rivier en vanuit het binnenland voerde men de zware metalen aan die dan verder in schepen naar de zee werden gevaren.

Er zijn hier ongelooflijken archeologische vondsten gedaan die in een openluchtmuseum te bezichtigen zijn.

Het is allemaal niet zo groot en aan een dagdeel heb je wel genoeg om alles in Mértola te zien. ▶️ tik voor de hele foto galerij op een foto ◀️

Vila Real Santo Antonio.

We proberen zoveel als mogelijk de Rio Guadiana te volgen. Ook na Alcoutim blijven we de groeneweg, de M507 volgen. In Alcoutim zie je goed hoe dichtbij Spanje is. Aan de overkant van de Rio ligt Sanlucar de Guadiana. Je kunt er zo met een pontje naartoe. Dat doen we niet, we zakken verder langs de rivier af tot het punt dat hij/zij overgaat in de zee.

Dicht bij de oude haven is een plek ingericht voor campers. Groot, stoffig maar mooi vlak. Er staan veel mensen die hier overwinteren. In eerste instantie denk ik, wat moeten we hier doen. Maar oké voor een nachtje kan wel. Het voordeel va deze plek is, je bent zo in het centrum. Wat een verrassing, dat centrum ziet er heel gezellig uit. Autovrij, mooi betegelde straten en veel winkels en natuurlijk horeca. Er is zelfs een heus badhuis. We besluiten om nog een dagje te blijven en gaan de tweede dag eens lekker douchen. dit kost dan wel een euro per persoon. Voor die euro moet de beheerder nog een bonnetje in drievoud uitschrijven. Hoe is het mogelijk.

Met het bonnetje in mijn hand betreed ik het heiligdom. Achter een groene deur zijn de badruimtes. Duwen staat op de deur. Dat doe ik. Er gebeurt niets. Vragend kijk ik de beheerder aan die inmiddels weer op een krukje bij de ingang zit. Duwen gebaart hij. Ik duw iets harder maar het lijkt of de deur op slot zit. De man geeft een gebaar met zijn schouder. Oké, dan maar op de arrestatieteam manier. Klein aanloopje en met kracht mijn schouder er tegen aan. De deur vliegt open en ik er achteraan. De douchehokjes zijn zoals een makelaar zou zeggen, nog in authentieke staat. Granieten vloeren, houten bankjes en vlonders. Het water is warm en met een goede straal komt het over mij heen. Heerlijk. Nog twee minuten koud nadouchen en ik voel mij weer fris en fruitig.

In het gedeelte van de stad waar wij staan is en was veel industrie gevestigd. Panden staan leeg te verloederen en tussen deze bouwvallen staan nog kleine huisjes met cabriodaken maar dan waarvan het dak niet meer dicht kan. Hierin leven en wonen mensen. In en rond de huisjes staan magere paarden. In het centrum zien we veel bedelaars. Vrouwen met kinderen op de arm die met een diep trieste blik een aalmoes vragen. Het lijken gitanos. Ik vermoed dat zij in de krotten wonen.