Even bijpraten

We zijn een paar dagen in Albir geweest. Oude bekenden van eerdere overwinteringen gegroet en even heerlijk gegeten bij een Roemeens restaurant.

Afscheid genomen van de bekenden op Orange Grove. In de internationale winkel nog even drop, gemberkoek en kaas gekocht. Zonder deze lekkernijen kun je toch niet verder rijden. Zonder diesel ook niet dus de tank volgooien voor 1,53 de liter.

We maken er een makkelijke dag van. Even geen korte bochten maar gewoon even een snelweg. Na zo’n 270 km zijn we nu in Mojácar, een stadje gebouwd op rotsen. We zijn hier eerder geweest en staan op het dak van een parkeergarage naast een zwembad. Morgen heerlijk baantjes trekken. Kijken of mijn zwem conditie nog een beetje in orde is.

De conditie is nog aanvaardbaar, een km gezwommen. Na de koffie beginnen we aan onze reis voor vandaag. We rijden de afstand in een keer zonder pauzes. Het is is wel 22 km. We zijn in Carboneras. Het is een dorpje aan de kust en wij vinden een plekje 20 meter van het strand. Vandaag is het bewolkt maar wel 24°.

Het licht van de bijna volle maan schijnt mooi over het water en strand.

Het is zaterdagochtend. De schuifdeur van Sprintertje gaat open en dan zo’n uitzicht. De zon is wakkerder dan ik maar binnen no time ben ik dat ook door het toch altijd fascinerende zicht op de kleurende horizon.

Er wordt al druk met ferme passen gelopen langs de boulevard door de wat oudere Spanjaarden. Voor ons is het vandaag een rustdag. Even geen verplaatsing maar hier wat wandelen in Carboneras. Zaterdag lijkt een dag van de sociale contacten. Om half twaalf staan er al rijen voor een populair restaurant te wachten om binnen gelaten te worden. Voor het gemeentehuis staan bruiloftsgasten te wachten op de bruid en bruidegom. Mannen in donker pak en vrouwen in lange jurken waarvan de verkoopster ze vast heeft wijsgemaakt dat het lijkt of ze speciaal voor hen gemaakt zijn. Maar goed het is feest en ze stralen.

We nemen de stoeltjes mee het strand op. Anneke is stoer en neemt een duik in het voor mij te koude water van de Middellandse zee. De douche die hier op het stand staat is qua temperatuur beter voor mij. Ik heb alle tijd om wat te experimenteren met de foto mogelijkheden op mijn iPhone.

Een heerlijke relaxte dag. Morgen zien we wel of we verder gaan of nog een dagje blijven.

Het is zondag en we worden wakker nog steeds in Carboneras. We doen aan de kustlijn de nodige grondoefeningen, groeten de zon en duiken het water in. Het lijkt of mijn voeten geen bloed doorgevoerd krijgen ik moet er snel weer uit. Het gevoel in mijn voeten is snel terug , ik probeer het nog een keer misschien even wennen. Nee dus, hetzelfde afknellende gevoel. Anneke zwemt lekker verder. Gelukkig is de stranddouche beter. Het koude water wordt eerst door mijn lijf verwarmd voor het bij mijn voeten is.

Op de eerste foto is er nog een zon te zien maar er komt een witte rand aan de horizon. Die schuift langzaam naar boven en na tien minuten zitten we compleet in een mist. Foto twee. Als we een half uur later wegrijden is de zon weer volop aanwezig.

We rijden over een “haarspeldenweg” door een ruig landschap. Ik kom ogen tekort en op de weg letten en ook nog naar de omgeving te kijken. Gelukkig maakt Anneke de nodige foto’s. Af en toe toch even stoppen om alles tot mij door te laten dringen. We zijn op weg naar Tabernas. Niet zozeer het plaatsje maar in deze omgeving zijn nogal wat westerns opgenomen. Iets buiten Tabernas ligt een filmdecor dat je kunt bezoeken. Er zijn iedere dag voorstellingen met duels, paarden en vechtpartijen. We slaan dit over maar genieten wel van deze ruige woestijn.

Onderweg komen we bij archeologische opgravingen van nederzettingen die hier 5000 jaar geleden waren. Het was toen een zeer vruchtbare streek, water in overvloed, heel wat anders dan nu met de rivieren die droog staan.

We rijden verder en komen in een eeuwenoud plaatsje, Santa Cruz de Marchena. 241 inwoners. We staan op een pleintje voor een kerk en het gemeentehuis. Van origine was het een Moors dorp nou ja er woonden zo’n 40 Moren in het dorp. Na de verdrijving in 1570 stond het dorp leeg maar enige jaren later vestigden hier zich 75 Christenen en probeerden er een bestaan op te bouwen. Huizen waren voor een deel grotwoningen. Dat zie je nu nog terug. Ook hier gaat mijn caminohart weer even open. De camino Mozarabe loopt door dit dorp. Het zou een mooie stop geweest zijn en dat is het nu ook met Sprintertje.

Tot de volgende keer.