Het medaillon

Hoofdstuk 18.

Lekker ontbijten, alhoewel? Het ontbijt bestaat vaak alleen uit koffie en wat magdalenas, dit zijn een soort cupcakes. Iets uitgebreider is koffie met tostadas, geroosterde stukken stokbrood met jam of wat ik wel lekker vind, een verse tomatensmurrie. In dit particuliere pension is er zelfs kaas. De dag begint dus goed en als tweede goede punt, de Franse stalker is al vroeg vertrokken, wel zo rustig.

We lopen nu verder met z’n drieën, Ramona, Hugh en ik. Vandaag een betrekkelijk korte route naar Melide. Hier komt de Primitivo uit op de drukke Camino Frances. We lopen gezellig te babbelen, het is prachtig weer en de heerlijke geuren van de natuur zijn een weldaad voor mijn reukorgaan. Of het door deze combinatie komt weet ik niet maar we missen een afslag. We hebben al een hele tijd geen gele pijl meer gezien maar zonder erg lopen we door. We zien een richtingsbordje met Pallas del Rei erop, dat kan niet goed zijn, dat is de andere kant op. Teruggaan? Daar heb ik een hekel aan. Het wordt een lange dag, na 34 km komen we aan in Melide. Dit is een andere wereld, we komen uit de stille Primitivo in de hectiek van de Frances. De albergue is vol maar geen probleem. In een grote sporthal zijn mobiele slaapvertrekken gemaakt. Het is 2010 en dat is een jubileumjaar. Een hele tijd geleden alweer schonk paus Alexander de derde in zijn pauselijke brief “Regis Aeterna” de jubileumgenade, aan de kerk van Santiago de Compostela. Nou en?  In het jaar dat 25 juli, dat is de naamdag van apostel Jacobus, Santiago in het Spaans, op een zondag valt alle pelgrims die dat jaar naar SdC lopen hun zonden vergeven wordt. Wel nog even biechten en ter communie gaan en je kunt weer met een schone lei beginnen. Om het de mens wat makkelijker te maken geldt dit al als je de laatste honderd km gelopen hebt. Vandaar de enorme drukte hier op de camino Frances. Men begint in Sarria en kuiert met honderden tegelijk naar Santiago de Compostela.

We zijn beland in een andere wereld, dit is duidelijk een andere camino. Heel veel Spanjaarden en groepjes. De cafeterias zijn vol maar als je dan toch in Melide bent moet je pulpo eten. In Galicië dé specialiteit. Het is een octopus die in een grote koperen pan gekookt wordt. Gaar worden de tentakels in stukjes geknipt en op een houten bord gelegd, paprika poeder en olijfolie eroverheen en smullen maar. Ik denk dat er geen middenweg is, of je vindt het heerlijk of je walgt ervan. Ik vind het heerlijk.

We zijn beland in een andere wereld, dit is duidelijk een andere camino. Heel veel Spanjaarden en groepjes. De cafeterias zijn vol maar als je dan toch in Melide bent moet je pulpo eten. In Galicië dé specialiteit. Het is een octopus die in een grote koperen pan gekookt wordt. Gaar worden de tentakels in stukjes geknipt en op een houten bord gelegd, paprika poeder en olijfolie eroverheen en smullen maar. Ik denk dat er geen middenweg is, of je vindt het heerlijk of je walgt ervan. Ik vind het heerlijk.

We doen het rustig aan, de meute is al weg en vandaag lopen we maar 13 km naar Arzúa. Het eerste stuk is nog wel uitdagend maar het tweede stuk is gewoon langs de weg lopen en een hele lange straat door naar het centrum van Arzúa. Hier zijn veel slaapplekken en we vinden een mooie particuliere albergue. Het lijkt soms als ik zo onderweg ben dat er verder in de wereld niets gebeurt. Geen krant en het nieuws op de tv die in iedere horecagelegenheid aanstaat is wat moeilijk te volgen in het supersnelle Spaans dat er gesproken wordt. Waar je hier niet aan voorbij kunt is voetbal. WK 2010. Nederland draait lekker maar speelt vanavond niet en ook Australië niet maar we gaan vanavond toch maar een wedstrijd kijken in een sportcafé. Het is niet zo’n belangrijke wedstrijd want het is stil. We merken dat Santiago nu dichtbij komt want we zijn uitgelaten en laten ons de drankjes goed smaken. Iets na elven lopen we terug naar de albergue. Krijg nou wat, de deur zit op slot, potdicht. Alles is donker binnen. We lopen om en proberen over de heg te klimmen om zo in de tuin te komen. Vergeet het maar, het is hier moeilijk inbreken. Dan maar hard op de deur kloppen en door de brievenbus roepen. Ik denk dat half Arzúa inmiddels wakker is maar hier binnen is iedereen in een wel erg diepe slaap. Na een hele tijd komt er iemand met een slaaphoofd aan de deur en laat ons erin. Jullie hadden voor tienen binnen moeten zijn zegt hij geïrriteerd. Maar goed we kunnen slapen. Het is te laat om nog te douchen, morgen maar voor we vertrekken.

Na een heerlijke scheerbeurt en douche eerst ontbijten en dan 20 km lopen naar O Pedrouzo. We zijn er bijna als er plotseling een schrikreactie door mij heen schiet. Om mijn nek draag ik een voor mij kostbaar bezit. Een van mijn moeder gekregen gouden medaillon. Aan de binnenzijde achter een dekseltje twee minifoto’s van mijn overleden dochters. Het hangt niet meer om mijn nek en direct weet ik het, tijdens het scheren afgedaan en aan een haakje gehangen, vergeten dus. Ik voel mijn hart te keer gaan. Ik moet terug. Terug lopen, taxi? Ik loop eerst door naar de albergue en daar belt de man van de receptie de vorige albergue. Ik weet precies waar het moet hangen maar het hangt er niet meer, iemand heeft het meegenomen, ik ben het kwijt en ben er beroerd van. Ik heb in de bijna drie maanden die ik nu onderweg ben toch veel meegemaakt maar dit kan ik niet hebben. Ik ga op bed liggen en medelijden met mijzelf hebben, zo val ik in slaap.

Hugh maakt mij wakker, kom op Harry, we gaan wat eten en drinken. Ja natuurlijk, ik moet dit ook loslaten en doorgaan.

(Deze tocht liep ik in 2010 en ben er nu een e-book over aan het schrijven. Ik plaats iedere week een hoofdstuk)

Ik liep de primitivo in 2010 met Hugh en een deel met Ramona erbij. 1 juni a.s. ga ik met hen de primitivo nog een keer overdoen. Ik zal daar via een vlog verslag van doen en ook van de voorbereidingen. Abonneer je nu vast op mijn YouTube kanaal.

LekkerLopenTV