De nozem en de non

Op weg naar mijn volgende stop bezoek ik eerst nog een paar interessante plaatsen. Ioan Patras Stan bewerkte houten panelen met een mes en een penseel en maakte een tekst voor de overledene en een afbeelding van zijn of haar beroep. Tot zijn eigen dood in 1977 heeft hij tientallen panelen gemaakt. Gelukkig had hij ook een leerling die zijn werk voortzette tot op de dag van vandaag. Dumitri Pop is boer en dichter en houtsnijder en zegt: wat op het paneel staat is de waarheid, hier hebben wij geen geheimen voor elkaar. Natuurlijk is dit weer een grote toeristische attractie geworden, compleet met kraampjes en dagelijks bezoeken honderden mensen dit vrolijke kerkhof. Het ligt in het gehucht Sapanta. Op deze manier blijven de levensverhalen van meer dan 800 mensen bewaard. Ik ken iemand in Nederland die dat met mozaïek doet. Emeke Buitelaar. Haar gevoelstekens zouden eigenlijk ook op een kerkhof moeten zijn en niet verdeeld over meerdere plaatsen.

Na het vrolijke kerkhof ga ik weer opgewekt verder en kom uit in Barsana bij het houten kloostercomplex. Ik loop wat te drentelen omdat ik geen kantoortje zie waar ik een ticket kan kopen. Dan zie ik een non in vol ornaat voor mij lopen. Ik roep haar maar louw loenen. Ik haal d’r in en geef haar een tikje op de linkerschouder en ik loop rechts. Verschrikt kijkt ze linksom maar ik sta aan de andere kant. Ik groet haar met een smile en dat doet wonderen want ze glimlacht breed terug. Onwillekeurig moest ik even aan het lied, de nozem en de non denken van Cornelis Vreeswijk.

Helaas spreekt ze geen woord buiten het Roemeens maar ik krijg het toch voor elkaar haar duidelijk te maken dat ik een ticket wil kopen. Ik begrijp aan haar gebaren dat de entree gratis is. We nemen lachend afscheid. Zou dat nu door het bezoek aan het vrolijke kerkhof komen? Onder een mooie houten poort loop ik de weg op naar boven en kom in een paradijselijke tuin waar een houten kerk en nog veel meer prachtige houten gebouwen staan. Ik heb nog nooit zo’n mooi verzorgde tuin gezien. Geen onkruidje en bloemen met prachtige kleuren. Ondanks de ongeveer honderd mensen die hier ook zijn straalt het een serene rust uit. Ik ga op een bankje zitten om al deze indrukken even te verwerken. Na een uurtje rij ik verder naar Breb. De lieve non heb ik niet meer gezien.

Aangekomen op camping Babou Maramuris krijg ik weer een heel apart gevoel maar daarover volgende keer meer want Breb en deze camping zijn een eigen verhaal waard.

Wil je nog iets lezen en zien van Roemenië?  Klik HIER.