Stap in de modder

Vandaag verlaat ik de Donau-Delta en ga op weg naar Vulcanii Noroiosi. Het begin is nog behoorlijk vlak. Ik volg een tijdje de Donau. Nu ben ik meer van de kleine en dan vaak ook bochtige wegen maar vandaag doe ik eens snel. Nu moet je niet denken aan echte snelwegen hier maar weg 22 is goed te rijden. De planning als ik die al heb is dat ik even in de Donau stad Brailo ga kijken. Het is een oude stad met een grote binnenhaven en havens trekken mij altijd wel. Het valt op dit moment niet mee om makkelijk bij die haven te komen. Een beetje rondrijden en ik besluit om het hier maar bij te laten. Na deze stad mag ik weer een wat kleinere weg op en kom door leuke dorpjes. Veel Madurodam huisjes die tegenwoordig Tiny houses genoemd worden. Eigenlijk wel grappig. Als je hier door die dorpen komt lijkt het het of ik  in de tijdmachine van Willy Wortel 50 jaar terug geworpen word.

Die tiny huisjes hebben wel allemaal een flinke tuin erbij waar van alles verbouwd wordt. De bermen staan vol met kleurige bloemen en alles keurig bij gehouden. Je ziet dat deze mensen het niet breed hebben maar ze maken het wel gezellig met kleurige bloemen. Wat ik dan zo grappig vind is dat in Nederland een beweging op gang komt om die kleine huisjes neer te zetten en op de grond er omheen alles te gaan verbouwen, zelfvoorzienend. Op een moderne manier terug in de tijd.Ik kom veel oude paardenkarren tegen vaak met bergen hooi erop waar dan de boer nog bovenop zit.

Ondertussen ben ik weer uit de tijdmachine gekropen en in het hier en nu. Het is voor mijn doen nog vroeg als ik bij de camping  La Hangar aankom. Deze ligt aan de voet van de modder vulkanen. Eerst even installeren en het bekende biertje drinken. Eigenlijk dacht ik morgen naar boven te gaan maar ik hoor dat je na een uurtje het wel gezien hebt. Het pad er naartoe ligt precies voor de Sprinter. Naar boven dus. Ik loop tussen alweer prachtige bloemen. Als ik nog eens tijd over hou moet ik mij toch eens meer in de namen van deze bloemen en planten verdiepen. Boven kom ik in een heel apart landschap. Er liggen allemaal bergjes modder en het is ook een heel aparte geur. Het lijken net versteende duinen. Moddervulkanen bestaan uit modder en gas. Ondergronds zit dit in een reservoir en het wil er uit. Dat gebeurt hier ook  via een soort hoge kegel of gewoon een gat in de grond. Ik wil natuurlijk een mooi plaatje schieten en klauter een beetje zo’n kegel op. Dat lukt aardig maar met het weer naar beneden gaan doe ik toch een misstapje en verdwijn met mijn linker schoen tot mijn enkels in de zachte grijze modder. Heel gek gevoel is dat. Ja kan gebeuren en het voordeel is dat ik dan eindelijk na een half jaar mijn nieuwe paar schoenen moet gaan dragen. Die stonden al lang te popelen.

Ik vond het interessant om te zien en zelfs nu in het hoogseizoen niet druk. Morgen ga ik richting Bran waar het kasteel van Dracula de grote attractie is. Tot Bran.