Een speciale en liefdevolle bevalling

Het is 28 juli en ik loop een route van 15 km. Het is modderig en behoorlijk stijgend. Ik loop alleen nou niet helemaal want ik word begeleid door vlinders en honderden muggen. In mijn gedachte is de geboorte van mijn dochter in 1980. Niet zomaar een geboorte maar een waar veel aan vooraf ging. Mijn oudste dochter heeft een verstandelijke en lichamelijke beperking en is op dat moment 6 jaar. Als zij drie is gaan wij toch aan een tweede kind denken. We komen in Nijmegen terecht bij de grootste in zijn vakgebied, erfelijkheid. Wij drieën krijgen allerlei onderzoeken en nu maar afwachten. Eindelijk is daar de uitslag. Er is geen erfelijke afwijking gevonden. Normaal heeft iedereen 4% kans op een niet gezond geboren kind maar omdat wij er al een hebben is de kans statistisch kleiner. Het lijkt erop dat de handicap van de oudste door de geboorte is gekomen. Het was een super zware bevalling met veel bloedverlies en het zou zuurstof tekort kunnen zijn.

In overleg wordt ook besloten om bij een eventuele volgende bevalling te kiezen voor sexio oftewel keizersnee.

En die bevalling is dus vandaag 38 jaar geleden.

Inmiddels ben ik halverwege mijn looptrip en kom uit in een plaatsje waar erg veel volk op de been is. Het lijkt wel wat op Valkenburg. Ik ga koffie nemen en tracteer mij op deze speciale dag op heerlijk zoals dat heet, huisgebakken cake. Het lijkt net of ik de ober al eens eerder heb gezien. Het klopt. Hij spreekt mij aan in het Limburgs. Daar heeft hij acht jaar q gewerkt bij de bekende uitspanning, De Smokkelaar. De laatste keer dat ik daar was hebben we nog een praatje gemaakt.

De bevalling is van te voren gepland en is eigenlijk over twee weken maar het lijkt nu al spontaan te komen. Het is nacht als we het ziekenhuis bellen. De gynaecoloog besluit om het morgens vroeg te doen voor zijn polidag begint. Wij vast naar het ziekenhuis en om zes uur is hij er. In die tijd was het net in om het onder plaatselijke verdoving te laten gebeuren. De vrouw kan het zelf meemaken en de man mag er ook bij zijn. Daar gaan we voor. Via een ruggenprik wordt de vrouw verdoofd. Helaas lukt het niet. Na twee keer pijnlijke prikken zegt de anesthesist het gaat niet lukken het moet onder volledige narcose.

Voor mij lopen twee mensen in klederdracht. Ik vraag of ik een foto mag maken en dat mag. Dit is de klederdracht van het Rhodopi gebergte waar ik net geweest ben.

Het is bijna zeven uur en alles wordt gereed gemaakt voor de sexio. Bij volledige narcose mag de man er ook niet bij zijn maar Nico de gynaecoloog is een kennis van mij dus hij vindt het best als ik erbij ben. Terwijl de vrouw gereed gemaakt wordt eet het team nog even een paar beschuitjes met muisjes. Is gewoon standaard. Ik krijg operatiekleding aan en moet ook een minuut of vijf mijn handen wassen. Het is een heel relaxte sfeer.

Ik zie een man op mooie rode gympies en een vrouw op sandalen lopen. Ik ben weer op de terugweg, het water is net tijdens de koffie met bakken uit de hemel gevallen, het pad is nu super modderig. De vrouw maakt een foto van de man en ik vraag, zal ik er een van jullie samen maken. Ze spreken Engels. Eerst zegt de vrouw nee maar dan is het why not. Foto gemaakt en ik vraag waar ze vandaan komen. Californië. Aan mij wordt natuurlijk hetzelfde gevraagd. Netherlands. Ah, dan kunnen we Nederlands praten. De vrouw komt oorspronkelijk uit Den Haag. De man verstaat het ook goed. Zij zijn op wereldreis maar dan met openbaar vervoer. Echt overal al geweest. Leuk gesprek gehad. Ze lopen op tijd. Kwartier heen dan omkeren en weer terug. De man is 72 en op deze manier gaat het.

Dan is het ogenblik daar. De vrouw ligt nog klaar wakker helemaal met groene doeken bekleed op de operatie tafel. We kussen nog even en dan is het zover. Nico staat klaar met een scalpel en de vrouw zegt, maar ik voel nog alles. De anesthesist zegt tel maar tot drie, spuit iets in het infuus en weg is ze.

Nico is een womanizer en zegt, ik zal een zo’n laag mogelijk sneetje maken. Je moet toch mooi in bikini kunnen lopen. Dit is alleen de bovenste laag. Daaronder komt een grote verticale opening. Het moet en dat gebeurt ook, razend snel. De baby moet er zo snel mogelijk uit. De kinderarts staat al klaar om de baby op te vangen en mee te nemen. Daar is mijn beleefjedroom, een blonde dochter. Ze schreeuwt direct zoals het hoort en iedereen feliciteert elkaar. Ik loop mee met de kinderarts en hij is zeer tevreden. Ze scoort 10 op de apgarscore. Natuurlijk ben ik in de zevende hemel en ga terug naar de andere kamer waar Nico nu heel rustig bezig is met hechten. Hij zegt tegen mij, ze lacht zeker veel. Ja, hoezo? Dat kan ik zien aan en hij wijst een knobbeltje in de buik aan. Dat is goed ontwikkeld en dat komt van het lachen. De assistenten kijken een beetje schaapachtig maar hij meent het serieus.

Ik hou het niet droog. Het begint keihard te regenen. Nou zit ik daar niet mee. Regenjas aan en hoes om de rugzak. Als ik na 15 km weer terug bij Sprintertje kom ben ik doorweekt maar ik sta naast het zwembad dus eerst lekker douchen en zwemmen. Nee dus, gesloten. Bij regen gaan ze dicht dan komt er toch niemand. De zon begint weer te schijnen en het zwembad gaat na een uur toch weer open. Mooi 50 meterbad en lekkere warme douches.

Nico is klaar en begint aan zijn gewone lange werkdag. De vrouw gaat naar de verkoeverkamer en ik ga bellen en wachten tot ze weer bij is.

Dat het later dezelfde kant op zou gaan als haar zus doet niets af aan deze speciale en liefdevolle bevalling.