Kidney Pilgrims op de camino Portuqués

Elf nachten slapen in soms gammele stapelbedden verder is er het eind van mijn camino met vijf nierpatiënten. Ook al doe ik dit nu voor de vijfde keer het blijft toch altijd spannend. Twee jaar geleden reed er een busje mee die o.a. de bagage vervoerde en sliepen we niet iedere keer in een Alberque. Dit jaar gingen wij terug naar de basis. Iedereen droeg zijn eigen rugzak die met water, eten en een stapel medicijnen erin toch al snel zo’n 10 kilo weegt.

Dagen achter elkaar meer dan 20 km lopen over asfalt, oude Romijnse wegen, ongelijke stenen paden, door bos en flink omhoog en weer naar beneden. Iets dat je knieën niet echt leuk vinden. Deze vijf kanjers deden het zonder morren al zaten ze er soms behoorlijk doorheen. Het weer is deze keer zoals je hoopt dat het zou zijn. Zonnig, niet te warm en van de elf dagen maar een paar uur druppels.
Dag 1 vliegen we naar Santiago de Compostela en rijden dan met een busje naar Portugal om daar te beginnen aan de tocht. We lopen vast zes km om in Tui, Spanje, in de eerste alberque te overnachten. Een alberque is een soort jeugdherberg maar dan voor pelgrims. Je kunt er alleen slapen als je via een stempelkaart kunt bewijzen dat je op weg bent naar Santiago. Dit is om te beginnen een redelijk luxe, zelfs de bedden waren opgemaakt maar dat kost je dan ook wel 12 euro per nacht. De volgende dag lopen we 22 km naar O Porrino, daar is een gemeentelijke alberque. We slapen in een kamer met 12 stapelbedden en krijgen bij het inschrijven een superdun onderlaken en sloop. Het scheurt al bijna als je er alleen maar naar kijkt. De prijs voor deze overnachting is, schrik niet, 6 euro. In deze gemeentelijke alb gaat standaard net licht uit om 22 uur en moet je voor acht uur eruit zijn. Echt weer het gevoel van een schoolreisje, maar misschien is dat een verkeerde herinnering want dat is echt heel lang geleden.

Na de 22 km van gisteren lopen we er vandaag weer meer als 20 en over behoorlijke steile stukken met veel stenen. De kidney Pilgrims doen het gewoon al zitten sommigen er bijna doorheen en hier zie je het echte doorzettingsvermogen van deze kanjers. Ze peppen elkaar op en gaan door.

Zo gaat het dus iedere dag en dan komen we samen aan op het grote plein van Santiago. Ze hebben het gehaald, emoties, omhelzingen, voldaan.

De volgende dag gaan we met de bus naar Cee en lopen de laatste etappe naar het einde van de wereld, Finisterre. Het toetje van deze camino. Een prachtige maar toch wel zware route en nog steeds met volle bepakking. Mooi weer dus nog wel even de koude zee in.

Het was een prachtige enerverende pelgrimagetocht. Voor mij voorlopig de laatste die ik kan organiseren omdat ik een jaar door Europa ga trekken. Een nieuwe uitdaging.

Tijdens deze camino met nierpatiënten heb ik de deelnemers geïnterviewd, ze vertellen ieder hun verhaal. hoor hun verhaal door op de linken te klikken.

Frank is gertransplanteerd .

Frances is in pré-dialyse.

Floranke is getransplanteerd.

Elisabeth heeft drie keer en niertransplantatie en eenmaal een pancreas transplantatie gehad.

Nunkie is ook getransplanteerd, zet iedere ochtend haar wekker om dan haar medicijnen te moeten innemen.

Als laatste doen Hans Bart, directeur van de Patiënten Vereniging Nederland en ik ons verhaal. Waarom zijn deze reizen zo belangrijk.

foto’s zijn van Frank, Floranke, Hans en Harry