Oma wordt negentig.

Dit is vast de video van Assisi.

We zijn op weg naar een nieuwe bestemming in de buurt van Assisi. Natuurlijk gaan we niet over de snelweg maar lekker binnendoor. Een zogenaamde groene weg. Het is zondag, lekker rustig rijden. Ik zit op mijn gemak naast de bestuurder. Toen ik bij het verhuur bedrijf mijn rijbewijs moest laten zien bleek dat mijn rijbewijs net een maand verlopen was. Oei. Maar goed, we rijden alweer een uurtje en ik krijg zomaar de geur van sterke koffie in mijn neus. Hier in Italië weten ze pas echt goed wat koffie is. Tot nu toe alleen maar heerlijke sterke en ook goed van temperatuur. Net zoals in Spanje weten ze hier voor een cortado of espresso machiato kwaliteit te schenken voor gemiddeld een euro. Maar goed de geur zat in mijn neus en we stopte in Citta della Pieve. Ook weer een verrassing. Een prachtig oud stadje met natuurlijk een grote kerk waar net een doop gehouden was. De trotse ouders stonden buiten en lieten alles maar eens over zich heen komen. In dit stadje bevindt zich een kleine winkel met in de kelder een klein museum waar alles over saffraan te zien is. Saffraan het super dure product van een soort krokus. Van saffraan wordt ook een likeur gemaakt, L’Amor. In het reclame filmpje van deze likeur zie je een stoffig stel. Beide in pyjama en zij een hoofd vol krulspelden. Er wordt aangebeld en er wordt een doos met deze likeur bezorgd. De man schenkt twee glazen vol en drinkt de zijne vast op. De vrouw staat haar tanden te poetsen en ziet plots het glas op het randje staan. De man ligt al in bed, de vrouw neemt een paar slokjes en een metamorfose volstrekt zich. Ze gooit haar krulspelden weg en van een stoffig stel wordt het een stel waar de passie vanaf spat.

We rijden weer verder en na anderhalf uur rijden hoor ik een vreemd geluid, het blijkt mijn maag te zijn die om verse aanvoer vraagt. Gelukkig zien we al snel een bordje met de aankondiging van een restaurant. Het ligt iets verder van de weg dan gedacht, een klein kronkelig weggetje omhoog dat overgaat is een grindweg. Hoger en hoger gaat het, hier een restaurant? Weer een bocht en daar ligt het, een soort kasteeltje, het lijkt niet echt een eenvoudige uitspanning. Maar ach, toch maar even kijken. Chique van buiten maar binnen een heel andere uitstraling. Het is een restaurant waar je voor een bepaalde prijs je te goed kan doen aan een hele boel spijzen. We hebben trek dus dit gaan we maar eens proberen. Niet verkeerd en we zijn ook niet de enigen die deze gelegenheid gevonden hebben. Achter ons aan een lange tafel zit een familie die waarschijnlijk ook van de likeur L’Amor gedronken heeft. Het is een zeer grote familie die hier is om de verjaardag van oma te vieren, zij is of wordt 90 jaar.

Een druk heen en weer lopen en stoeien van de achter kleinkinderen. Leuk om te zien hoe het verouderingsproces werkt. Er zijn vier generaties van vrouwen die wel lijken gekloond maar telkens twintig jaar ertussen. Oma heeft misschien jaar na jaar op het land gewerkt want ze is helemaal krom. De bovenkant staat in een hoek van 90° vanaf haar taille. Haar ogen kunnen alleen naar beneden kijken. Wij staan op het punt te vertrekken als er een taart met een 90 jaar kaars erop binnen gebracht wordt en flessen bubbels. Wij moeten meedoen, proosten en natuurlijk foto’s maken. Zo zie je maar dat de leukste momenten die zijn van het onbekende.

We rijden nu in Umbrië en dit is een heel ander landschap dan het Toscane waar we vandaan komen. Toscane lijkt een schilderij, mooi ordelijk, lieflijk. Umbrië is ruiger, hogere bergen meer het land waar ik van hou. Aangekomen bij ons gehuurde stekkie blijken de uitbaters een Nederlands stel te zijn die drie jaar geleden hier naartoe gekomen zijn. Hans en Josephine ontvangen ons met een heerlijk koel glaasje Prosecco. Het is een ruim appartement met een mega tv en twee mega baden. Het ligt aan een kleine weg tussen de druivenvelden. Het bijbehorende zwembad laat ik maar voor wat het is, nog een beetje te koud.

Het is inmiddels 1 mei, hier een dag die gevierd wordt. Wij gaan lopen naar Bevagna zo’n  zes km. Het is weer een oud Romeins stadje met dito kerken. Het is druk met Italiaanse dagjesmensen. Vrije dag hè. Hans heeft een reservering bij een goed restaurant gemaakt voor ons, dus daar hoeven we ons geen zorgen over te maken. We kunnen alles hier eens goed bekijken. Het stadje is nog geheel ommuurd. Ook hier weer vanaf de hoofdstraat allemaal kleine zijsteegjes met kronkels en trappen. Veel kunst in de kerken.

We zitten in het restaurant en zijn de enige. Het is voor Italiaanse begrippen vroeg. Als wij ruim twee uur later klaar zijn is er nog steeds niemand bijgekomen. Bij het afrekenen zegt de kok speciaal voor ons open te zijn gegaan. Dat is service.