Kerstengel

Het is half november als de man, vrouw en de dochter zich melden in het ziekenhuis. Dochter voelt zich echt beroerd en haar voetje is ijskoud. Eenmaal in bed onder de warme deken kan ze weer glimlachen. Het is in haar 15-jarige leven al zo vaak voorgekomen die ziekenhuis opnames. De verpleegkundige kent haar goed. De dienstdoende arts onderzoekt de dochter en vindt wel dat het voetje erg koud is. Ze valt wel over de vele blauwe plekken die de dochter op haar armen heeft. Ze kijkt de man en de vrouw eens diep aan. Er verstrijkt een uur waar niets gebeurt. Dan komt de anders zo verstrooide professor nefroloog aan het bed, hij kijkt naar het witte voetje, krijgt een kleur en belt direct de intensive care dat er nu een meisje aankomt. Met een vaart wordt het bed met de man en vrouw erachter aan naar de ic gereden. De man en vrouw moeten buiten op de gang wachten tot de dochter “comfortabel” ligt. Bij binnenkomst lacht de dochter naar ze. Dit moment is de laatste keer dat de man en vrouw hun dochter bij kennis hebben gezien.

Er moet een MRI gemaakt worden, dus weer op pad met het bed. Er zit een bloedprop in de lies die de doorbloeding naar het been tegenhoudt. Hier is een behandeling voor. Grote hoeveelheden heparine, dit is een middel om het bloed te verdunnen en dan proberen met een instrument de prop weg te halen. Het lukt niet. De volgende dag het bericht dat het voetje niet gered kan worden. Het gedeelte onder de knie moet geamputeerd worden. De chirurg vindt het een hele riskante onderneming. Het bloed is nu zo dun dat een bloeding waarschijnlijk niet gestopt kan worden, maar het moet gebeuren. Voor de man en vrouw is de spanning bijna niet te verdragen. De twee uren van de operatie lijken wel twee dagen. Het is gelukt, de dochter overleeft de operatie. De man en de vrouw zijn zoveel mogelijk bij hun dochter. De dochter dialyseert al zeven jaar en nu hier op de ic moet dat natuurlijk gewoon doorgaan. De verpleegkundigen op de ic hebben geen ervaring met het wisselen van de vloeistof die constant in de buik van de dochter aanwezig is. Deze vorm van dialyse heet peritoneaal dialyse ook wel buikspoeling genoemd. De man en vrouw zijn blij ook wat te kunnen doen en doen dit viermaal per etmaal.

Het blijft niet goed gaan. De man en vrouw wonen nu in het Ronald Mc Donald huis. Iedere dag komen er “engelen” om ook bij de dochter aan het bed te zitten en eten voor de man en vrouw mee te nemen. Ook zij zingen liedjes en praten tegen de dochter die nog steeds in coma gehouden wordt. Wat hoort ze, wat voelt ze, vragen die niemand kan beantwoorden. Het is begin december, buiten komt alles al in kerstsfeer.

Plotseling vallen er allemaal een soort van gaten in het gave huidje van de dochter. Wat is dat nu weer. Er moet een speciaal bed komen dat ook gebruikt wordt voor mensen met zware brandwonden. Dit is een heel breed bed waar lucht onder geblazen wordt. Je zweeft boven het doorlatende matras. De man en vrouw kunnen nu niet meer bij de dochter om haar te knuffelen. Waar komen dit soort brandplekken vandaan? Een ervaren kindernefroloog herinnert zich eens gelezen te hebben dat allergie voor heparine soms voortkomt. Stoppen met heparine en een ander middel gebruiken.

Het houdt niet op, het beentje moet verder geamputeerd worden tot ruim boven de knie. Weer die zenuwslopende spanning maar de man en vrouw verleggen telkens hun grenzen, als ze maar blijft leven. En dat doet ze, maar wel steeds in coma gehouden. Na het stoppen met de heparine herstelt de huid zich weer langzaam maar de dochter gaat toch steeds meer achteruit. De man en vrouw hebben gesprekken met de artsen, hoe nog verder. We kijken het nog een nacht aan, alleen een godswonder kan nog helpen. De volgende ochtend lijkt het inderdaad een godswonder. De waarden gaan langzaam vooruit en de man en vrouw krijgen weer hoop. Het is inmiddels vlak voor kerstmis. Als de man en vrouw boodschappen doen bij AH lijkt het of ze in een complete andere wereld beland zijn. Iedereen is druk met de kerstboodschappen, karren vol en rode wangen van opwinding, hebben we wel alles in huis. Het leven buiten het ziekenhuis gaat gewoon door. En op nog geen km ligt hun dochter te vechten voor haar leventje.

Na het broze kleine herstel komt de grootste klap. Er is een bacterie actief, een bacterie die niet reageert op antibiotica. Hele hoge koorts, de dochter wordt met ijs gekoeld. Het is nu eerste kerstdag, buiten sneeuwt het zachtjes. Er komt een arts die de man en vrouw gedag komt zeggen. De man zegt, zie ik je niet meer? Zij antwoordt, nee ik ben de kerstdagen vrij. Nog dringt het niet tot de man door dat dit het einde is. Iedereen weet dat dit de laatste dag is.

Om tien voor twaalf zit de man op de wc, overgeven, diarree. Er wordt op de deur geklopt. Hij moet komen. De dochter hangt op de schoot van de vrouw die haar 15 jaar geleden baarde.

Iets na middernacht gaat de dochter over naar een andere wereld. Zoals zij met haar innemendheid en glimlach zoveel mensen zoveel heeft gegeven gaat ze nu als een kerstengel verder. De man en vrouw wassen de dochter en een aantal van de aardse engelen komen nog om samen afscheid te nemen.

Voor de man en vrouw zal kerstmis nooit meer hetzelfde zijn, maar hun dochter zal nooit vergeten worden. Zij wachtte tot kerstmis om als kerstengel naar een andere wereld te zweven.