dubbel mazzel

Het is een uur of elf, ik zit achter mijn laptop en probeer mij te concentreren op een promotiefilm die ik aan het maken ben. Een raar gevoel bekruipt mij. Het lijkt op een honger gevoel maar dat kan eigenlijk niet, ik heb laat ontbeten. een druk op de maag en licht in het hoofd. Toch maar wat eten maar dat helpt ook niet. Het zou toch niet? Het is het zelfde gevoel als vijf jaar geleden toen mijn hart er de brui aan gaf. Mijn lief maakt zich inmiddels ook al echte zorgen. Eerst maar even liggen op de bank, een tukkie dan is het wel over zeg ik. Wel een klein tukkie maar over is het niet. Vrijdagmiddag vlak voor het weekend. Mijn lief neemt het initiatief en belt de huisarts. Ik mag komen voor een hartfilmpje. Is weer eens wat anders als zelf een filmpje maken. Overal plakkers en de opname start. Ziet er goed uit. Maar het gevoel blijft. De huisarts neemt toch het zekere voor het onzekere en dus de ambulance gebeld. Naar het ziekenhuis in Nieuwegein. Ik spring van de onderzoektafel af om mij weer aan te kleden. Helemaal verkeerd, terug op de tafel en niets meer doen tot de ambu er is. Ondertussen brengt de huisarts vast een infuusnaald in, voor je weet maar nooit. De deur gaat open en er komen twee aardige dames binnen met een brancard, ik mag er op gaan liggen, krijg nieuwe plakkers op(eerst even scheren), aansluiten op monitor en dan de ambulance in. Nog steeds beroerd. Intussen is de verpleegkundige die naast mij zit bezig een uitgebreide administratie bij te houden.Veel vragen moet ik beantwoorden en krijg dan intraveneus extra bloedverdunner. Het is spitsuur op de A12 en we rijden over de vluchtstrook. Aangekomen in Nieuwegein op de brancard door lange gangen en langs vele mensen. Bij de receptie wordt gevraagd hoe mijn naam is en als ik zeg: Harry, vraagt direct een echte Utrechtenaar, O van de Sunweb? Ja ik laat mij nu ook “gratis” vervoeren, je moet alles eerst zelf uitproberen kan ik nog zeggen. Zo door die gangen rijdend had ik andere gedachten. Maar daarover later, eerst dit verhaal even afmaken. Van de brancard op een bed, weer opnieuw aansluiten en bloed afnemen om te kijken of er een hartbeschadiging is. Intussen is mijn lief gearriveerd die natuurlijk niet over de busbaan en de vluchtstrook mocht rijden. Gesprekje met de cardioloog en wachten, wel met een bekertje koffie. Het gekke is dat mijn kleur weer terug is en ook mijn lijf weer warm aanvoelt, misschien toch door die bloedverdunner? De uitslag van het lab is binnen, geen afwijkingen, ik mag weer naar huis. Wel een afspraak maken voor een fietstest.Mijn lief en ik wandelen samen gelukkig weer het ziekenhuis uit, ik voel mij gelukkig. Maar dan over die gedachtes. Ik realiseer mij dat ik weer heel veel mazzel heb. Op tijd erbij en dat ik hier in Nederland woon. Ik zie de beelden van Aleppo voor mij. Een mensenleven is daar niets waard. Ziekenhuizen als ze er nog zijn hebben geen medicijnen meer en dan hier hebben we alles. Zaterdagochtend ben ik weer in de winkel en heb het hier over met de Syrische vluchteling die vanaf augustus bij ons als vrijwilliger werkt. Zijn moeder woont nog in Aleppo. We hebben het over het grote verschil hier en daar en het “waarom”. Eergisteren kreeg hij bericht dat een goede vriend van hem die probeerde van de ene kant naar de andere redelijk veilige kant van Aleppo te sprinten door een scherpschutter van het regeringsleger is dood geschoten. Nogmaals, wat is een mensenleven waard. We stonden beide met tranen in de ogen. Hij is hier met zijn gezin maar zijn hart huilt over hoe zijn geliefde mooie stad aan puin geschoten wordt/is met gigantisch veel doden te betreuren. Ik voel mij daarbij vergeleken een echt “zondagskind”. Ik moest dit even kwijt.