iPhone dood door snoertje. 

Nog 10% geeft de iPhone aan. Snoertje erin, er gebeurd niets. Er komt een mededeling, uw kabel is geen originele. Het originele werd wat slecht dus om geen risico te lopen koop ik in de week voor ik vertrek nog een powerbank en een nieuw snoertje om op te laden. Bij Coolbleu voor elf in de avond besteld de volgende dag in huis. Het snoertje niet echt goedkoop. En nu einde gebruik van de telefoon. Alles staat hierin, adressen, routes,  het is mijn fototoestel, GPS en ik tik mijn blog erop. Geen contact meer met mijn lief, niet meer bereikbaar. Ik kan nog net mijn lief inlichten dat ik voorlopig niet bereikbaar ben. Die nacht droom ik veel en in iedere droom komt dat snoertje voor. Kun je zien hoe je daar mee bezig bent. De volgende morgen ga ik op pad met een een heel ander gevoel, ik kan ook niet meer zien hoe laat het is. Dit wordt echt loslaten. Gisteren ontmoette ik een Duitse man die ook een iPhone heeft. Misschien kan ik zijn kabeltje even lenen, natuurlijk zie ik hem vandaag niet. Harry loslaten, dit zal de bedoeling zijn, even helemaal alleen, geen contact met het thuisfront. Maar wat is dat toch moeilijk. Ik heb alleen over de camino al een paar app’s, nu alles alleen uit het boekje.  Maar het went, ook zonder GPS die ieder half uur aangeeft hoeveel km ik gelopen heb voel ik het nu wel aan mijn voeten. Het is vandaag maar 12 km naar Carcaboso.  Mooie alberque, de hospitalero zegt: free wifi, het wachtwoord staat daar, bedankt. Ik  ga nog op zoek naar een telefoonwinkel maar die is hier in dit gehucht natuurlijk niet. Het zal wel Salamanca worden. Verder was deze dag best wel positief. Het enige vervelende is dat mijn been steeds warmer en dikker word.  Daarom vandaag weinig km.  Dat was gisteren, vandaag begint goed, ik zit te ontbijten in een bar en zie een Spanjaard met een iPhone en hij heeft een oplader bij zich. Die mag ik even lenen zolang hij daar zit. Als ik 10% heb stapt hij op. Kan ik tenminste weer foto’s maken, verdere data uit dan kun je er een tijdje mee doen. En om het helemaal kompleet te hebben is er hier in het hostel ook iemand met een snoertje, hij is nu 100% vol. 

En dan de dag van vandaag. Het is droog en een heerlijke temperatuur om te lopen. Ik moet 22 km en loop heerlijk alleen. Overal ooievaars nesten met daarin ook nestjes van mussen. Een soort flat dus eigenlijk. Heb geprobeerd het op de foto te krijgen maar het is moeilijk te zien. 

  
Dit is een van de mooiste dagen tot nu toe. Loslopende runderen en voor mij als liefhebber van speciaal gevormde bomen genoeg te zien. Kan wel blijven fotograveren. 

Er staan honderdduizenden gekleurde bloemetjes in het hoge gras. Met dit wonderschoons komen de dagdromen vanzelf. 

  
Ik loop hier met mijn geliefde en heb in de rugzak van alles bij mij. Lekker wijntje, druiven, kaasje en natuurlijk een poncho/tarp die je heel goed als kleed kunt gebruiken. We zijn omringd door die heerlijk geurende bloemen en achter ons stroomt een beekje. We voeren elkaar druiven en veel meer lekkers. We spelen een tijdje in het water en natuurlijk bedrijven we de liefde, een met de natuur. Zo moeten Adam en Eva zich gevoeld hebben in het paradijs. Jammer van die appel. En door aan die appel te denken sta ik weer in de werkelijkheid. Met mijn schoenen soppend door de modder. Het is prachtig weer maar alles is nog verzadigd door de langdurig gevallen regen. 

  
Het is zwaar lopen, moeilijk om beekjes heen en de modder zuigt. Mijn scheenbeen word nu echt vervelend en ben dan ook blij als in na 22 km bij de beroemde triomfboog van Cáparra sta. Een 9 meter hoge boog uit de Romijnse tijd. Nu zijn het ruïnes maar toen was hier een belangrijk stadje. Je ziet nog de grondvesten van de gebouwen en resten van een brug uit de eerste eeuw over de Ambros rio. Toen en nu nog steeds loopt de via de la plata onder de boog door. 

  
Vanaf deze plek word ik heel luxe opgehaald door een auto van een hostel en morgen weer afgezet. Anders zou ik vandaag 40 km moeten lopen en dat gaat echt niet met mijn been.