Net op tijd binnen. 

Eerst nog even een stukje van Mérida. Ik zag het oude anfiteatro en de moderne variant oftewel de arena voor stieren. Daar was ik eerst het wordt nu ook voor andere dingen gebruikt. O.a. concerten. 2000 jaar geleden ging men massaal naar de arena om te zien hoe mensen de strijd aangingen met dieren en ook met elkaar trouwens. Het was heel populair bij alle lagen van de bevolking. Dat is nu nog steeds. Met een stierengevecht zit de arena vol. Iets in ons, bij de een iets dieper dan bij de andere wil bloed zien. 

   

  
 Maar goed vanmorgen mag ik weer op pad. Het is een kort stukje van 17 km. Ik heb weer zin, zo’n rustdag geeft toch een bepaalde onrust, ik wil weer verder. Als je Mérida uitloopt kom je langs een groot aquaduct dat geheel in bezit is genomen door ooievaars. Allemaal nesten erop. Magnifiek om te zien. 

  
De weg uit Mérida loopt door een industrieterrein, langs een weg en dat betekent veel asfalt. Ik ben er wel achter dat mijn voeten en benen daar niet echt gelukkig van worden. Eindelijk mag ik het land weer in over zand, stenen en rotsen. Stijgen en afdalen. Dat noem ik dus leuk. En nog steeds is het droog. Soms moet ik even stoppen als er weer een kolonie mieren de weg oversteken. Grote zwarte mieren, heen en terug. Het gaat maar door en ik ga ook maar door. 

   
    
 Ik ben nog geen minuut is deze heel mooie alberque als de regen met bakken naar beneden komt. Wat een timing. Aljucén is een klein gehucht, het lijkt te slapen. Er is een klei winkeltje dat ook maar tot een uur open is. Snel wat boodschappen doen want morgen is er onderweg geen fourage mogelijk. Maar weer eens een wasje gedaan, hopelijk is het morgen droog met dit vochtige weer.