Waarom ik?

Gisteren werd mijn bericht niet opgeslagen. Alles weg. Ik probeer het nog eens. Het is vrijdagochtend. De dochter van de uitbater waar ik slaap brengt mij met de auto 14 km verder. Ik ben niet de enige die dat op deze manier doet. De eerste 14 km loop je nl op een zeer drukke weg, levensgevaarlijk. Zij zet mij af aan het begin van parque natural siërra Norte. Ik ben wat later vertrokken en loop hier helemaal alleen. Wat is dit mooi. Alles is zo helder van kleur en je hoort allen vogels. En ik mag hier zomaar lopen. Mijn ogen fungeren als waterpistool, de tranen schieten eruit. Ik laat het gebeuren. Mijn hoofd zit vol gedachtes. Waarom mag ik al dit moois meemaken. Op dit moment zijn er thuis mensen die hun hoofd vol hebben met heel andere gedachtes. Gisteren kreeg ik nog het bericht dat een langlauf vriendin net als ik van 1949, een datum heeft geprikt voor euthanasie. Twee jaar geleden haar man, ALS.  Ik blijf een half uurtje zitten, alleen met mijn gedachtes en deze betoverende natuur. 
  
  
Maar ik kom er tocht toe om verder te gaan en zowaar ik haal nog iemand in. Het is een Duitser, der Willie. Hij wordt in augustus 80 jaar en loopt deze toch wel zware tocht. Hij heeft tegenwoordig moeite met klimmen, neemt morgen de bus maar hij weet nog niet dat er vandaag een hele zware klim inzit. Dit gaat echt super stijl omhoog en ook ik moet regelmatig stoppen om bij te komen. Eindelijk boven moet je over een heel stijl stenenpad weer naar beneden om in het dorp te komen. Het is half twee en ik besluit om na een goed maal nog 14 km door te lopen naar La Jura. Geen verkeerde beslissing  want het enige gezelschap dat ik tegen kom zijn de bekende Iberico varkens en geiten.  

Dat is echt een goed leven voor deze dieren tenminste voor ze in het slachthuis terecht komen. Ze hebben alle vrijheid, water en goed eten. En daar loop je zomaar tussen. Het is jammer dat je niet gewoon mee kunt kijken. Een paar dagen geleden hadden we het erover dat over 20 jaar je gewoon iets in je ogen hebt zodat een ander mee kan kijken. Dertig jaar geleden waren er mensen die beweerde dat je zomaar waar ook ter wereld draadloos kon bellen. Ook dat geloofde men niet. Maar goed zover is het nog niet en moet je zelf hier gaan lopen om dit mee te maken. Het is zeven uur als ik ook nu weer na veel stijgen en dalen aankom in La Jara. In een kleine alberque is nog een plaatsje en ik slaap met drie oude, zeer dikbuikige Spanjaarden op een kleine kamer met twee stapelbedden. Natuurlijk lig ik als laatst aangekomene boven. Ik wil nog wat gaan drinken maar het begint keihard te regenen. Voor het eerst mijn nieuwe poncho aan en op zoek naar een drinkgelegenheid. Nou ja zoeken is een groot woord want ook in dit kleine plaatsje barst het van de kroegen. Ik kies voor een heel oud café en niet alleen is het café oud ook zitten er veel bejaarde mannen die om beurten worden opgehaald door zoon of kleinzoon. Het lijkt wel of ze hier gestald worden. Natuurlijk staat de tv aan met deze keer niet het gebruikelijke voetbal maar een stieren gevecht. Zelfs dit kleine plaatsje heeft een eigen arena. Ik heb een gevecht met een wel hele macho toreador bekeken en zal er niet aan verslaafd raken. 

  
De mannen op mijn kamer hebben behoorlijk in het glaasje gekeken, het werd dus een luidruchtige nacht. Het leek wel een canon als de een stopte met snurken begon de ander weer. Wat ik zelf deed ben ik niet achter gekomen maar had wel een droge keel vanmorgen. 

Vandaag ben ik vanuit Andalucie in de Extremadura gekomen. Een gebied zo groot als Zwitserland met maar net een miljoen inwoners. Het armste gebied van Spanje. Maar het begint mooi. Na 13 km zomaar een gelegenheid waar je heerlijk Jamon kunt eten. 

   
 
 
Na nog een stijging van 300 meter in twee km kom ik in Monesterio  en zie een hotel. 25 euro voor een kamer met diner en ontbijt. Kan niet kwaad blijven toch?  Na mijzelf heerlijk gesoigneerd te hebben ga ik beneden eten en kom terecht in een feest ter ere van een communie. Wat een geschreeuw. Maar het eten is lekker.