hoe……….kun je zijn.

Ja en dan schiet het nu toch echt op. De twee maanden zijn bijna om en het wordt tijd om huiswaarts te gaan. We vertrekken richting Calpe en horen tijdens het rijden een vreemd fluitend geluid. Niels de man die de sprinter in onderhoud heeft toch maar even bellen. Het kan de turboslang zijn, ga toch maar even langs een garage. We komen langs Catral en daar had ik een kleine garage gezien. Andy’s. Het is er stil en de eigenaar is Engels en heeft jaren bij Mercedes in Engeland gewerkt. Het kan niet mooier. Alles gecontroleerd en slangen door gespoten maar hij kan het niet vinden. Maar het is niet de turbo en ga gerust rijden. Dat doen we en wat is nu het vreemde, het geluid is weg. Doorrijden. We staan nog vier dagen op een camping in Moraira, gaan nog de bergen in, eten in een bergdorpje in een oud communistisch restaurant.

De terugreis begint. We hebben nog met vrienden afgesproken om een paar dagen bij hun door te brengen in Grasse. We gaan er drie dagen over doen om er te komen. De eerste nacht slapen we aan de Costa Brava op een camping die open is, het meeste is hier nog dicht. Hier zien we weer een prachtige avondlucht.

We rijden door en komen in Frankrijk. Hier begint de ellende. Rijden over de tolweg gaat lekker. We besluiten om lekker binnendoor te gaan langs bochtige weggetjes. Weg van de snelweg. We komen in Le Cannet des Maurus. Een plaatsje met een leuke kern. Ik moet ontzettend nodig plassen en zie een openbaar toilet op een pleintje met prachtige platanen. Er staat wel een bordje met verboden voor campers, maar ja, wij hebben niet een echte camper, toch het pleintje maar even op. De plaats heet dan wel Le Cannet maar het Kan Net niet. Het is een klein pleintje en ik kan de draai niet maken en kom vast te zitten onder een plataan. Er staat precies een auto in de weg. Een vrouw doet het raam open en begint te schelden. Ondertussen ren ik even naar het toilet, dat gaat toch echt voor, anders kan ik echt niet meer denken. Ik ga een stukje achteruit en kom vast te zitten met het fietsenrek achter een grote plantenpot. Uiteindelijk komt de man van de auto erbij en zet hem toch maar even naar voren en kan ik de bocht maken om het plein af te komen. Resultaat een deuk in het dak en mijn achterwiel van de fiets krom.

We overnachten in een verrassend stadje, Castries. Hier is een aquaduct van bijna 7 km lang die door het hele stadje loopt. Echt een oud Frans stadje.

De volgende dag gaan we op weg naar Grasse waar vrienden van ons wonen. De navigatie aan en bijna bij hen moet ik van Miepie op een rotonde een straatje in, maar er staat wel een bord dat de weg doodlopend is. Harry is eigenwijs en denkt dat zal wel meevallen. We komen op een super smal weggetje met een daling van ruim 20%. En dan is daar beneden een slagboom. Er staan twee auto’s voor dus we kunnen hem ook niet open doen. Ik moet keren. En dat is het probleem, het is zo steil dat de sprinter het niet trekt. Het lukt mij om hem te keren maar dan is plotseling de druk van het koppelings pendaal weg en ik krijg hem niet meer in de versnelling. Stinken die platen en de rook komt onder de moterkap vandaan. De handrem erop maar die houdt de sprinter niet, ik moet mijn voet op de rem houden. An is ondertussen aan het aanbellen bij het huis voor die twee auto’s maar die zijn niet thuis. Dit is echt stressen, als ik mijn rem loslaat zak ik langzaam nog verder naar beneden en kom tegen die auto terecht. Mijn voet houdt het ook niet zo heel lang vol. Na een paar minuten die wel uren lijken doet de versnelling het weer, er komt wat druk terug en ik kan hem in z’n een zetten. Onze vrienden waren intussen ook gearriveerd en wilde hun zware 4×4 er wel voorzetten om mij naar boven te trekken. Ik probeerde het nog een keer en ja in zijn een naar boven. Aangekomen in hun prachtige domaine eerst maar een goed glas wijn gedronken. Les? Negeer zeker geen borden.

Verder alles goed.

r