Ken je het verhaal van die Ezel?

Een ezel stoot zich nooit tweemaal aan de zelfde steen. Ben je bijna 66 en trap je er toch weer in. Al mijn hele leven heb ik moeite om eerst de gebruiksaanwijzing te lezen en dan pas iets in elkaar zetten. Nee ik begin direct enthousiast te bouwen of aan te sluiten. Gevolg is meestal dat ik onderdelen over hou of mijn bouwwerk toch weer uit elkaar moet halen. Nu ging het mis met een route lopen.

Ik loop een deel van het Jabikspaad dat loopt van Sint-Jacobiparochie (Frl.) naar Hasselt (Ov) en start in Nederland. Ja Nederland, dat is een gehucht met een paar huizen en boerderijen. Zet de auto neer naast het beginpunt van deze etappe, tenminste dat denk ik. Het routeboekje veilig in mijn broekzak. Er staat een paaltje met de bekende schelp erop en een pijl, dus wat doe je dan, je loopt dat pad in zonder eerst in het boekje te kijken, lopen en genieten maar van dit prachtige landschap waar het maaien van het riet net achter de rug is en zie overal rietbalen liggen. witte reigers, ooievaars, ganzen, ik kom ogen tekort en mijn fototoestel maakt overuren.

Na 4 km kom ik bij een t-splitsing en pak mijn boekje er eens bij. Er moet daar een bushalte zijn, hé weggehaald? Ik moet hier linksaf, er staan een paar huizen. Bij een daarvan staat een dame buiten, toch maar even vragen of dit de Steenwijkerweg is. Nee die is helemaal de andere kant op. Het zal toch niet, toch wel, maar deze aardige dame biedt mij een lift aan naar het beginpunt. Doen? Of weer 4 km terug lopen, doen dus en het aardige is dat je dan weer veel te weten komt over de buurt. Het riet wat hier vandaan komt schijnt het beste van Europa te zijn. Het is heel dun dat de daken veel beter isoleert dan dik riet. Dit gebied is een aantal jaren geleden terug gegeven aan de natuur en binnen twee jaar barst het van het riet, de witte reiger is er weer. zo zie je maar weer dat verkeerd lopen niet altijd verkeerd is, je leert weer eens wat..

In Nederland het routeboekje maar uit de zak gehaald en nu de goede kant op richting Blokzijl. Ook een prachtige route langs waterpartijen. Je kunt hier alleen lopen als het een tijdje droog weer is geweest. Mijn fototoestel paraat in de hand.

Blokzijl is een oud plaatsje dat in in de 15e eeuw genoemd werd. De plaats dankt zijn naam aan een versterkte sluis, de Blokzijl (zijl = sluis). Landelijk bekend is natuurlijk ook Kaatje aan de Sluis het bekende sterrenrestaurant. Het is lunchtijd, wat zal ik doen, lekker hapje daar. Ik kijk naar binnen en zie dat er maar een tafeltje bezet is. Dat is niet echt gezellig en ook belangrijk ik heb de juiste kleren niet aan maar aan de andere kant van het water is Eetcafé Sluiszicht. Hier zitten aardig wat mensen te lunchen.

Geen spijt, een heerlijke pannenkoek met spek en rozijnen, goed doorbakken, vaak krijg je van die kleffe pannenkoeken maar deze is echt top. Het is hier goed toeven. Hier ontmoet ik ook mijn geliefde en vriendin Geartsje. zij zijn in Heetveld begonnen en lopen naar Nederland. We wisselen de autosleutels uit en ik loop weer verder. Heb de mazzel te lopen met de wind mee en de zon in mijn gezicht.

Buiten Blokzijl loop ik op de Duinweg. Duinweg? Het is hier super vlak, hoe komen ze aan die naam. Toevallig staan bij de eerste boerderij die ik tegenkom twee oude mannen. Ik loop het erf op en vraag of zij weten waar de naam vandaan komt. Wablief, ik moet iets harder praten, de een is 86 en de 81 jaar. Van hen kom ik te weten dat na de ruilverkaveling die hier plaats vond en vele boerderijen hun kop kostte  deze weg er is gekomen. De boerderijen die er toen waren stonden allemaal op terpen die ze ook wel duinen noemden en er staat nu nog een oude boerderij op een terp die “de Duin” heet.

Daar komt de naam dus vandaan. Er komen mooie verhalen voorbij en de oudste houdt zijn hand op de gulp en begint te fluisteren, ik moet vaak plassen, je weet wel, ouwe mannenkwaal. Hij gaat even naar de zijkant van de boerderij om een plasje te doen. Uiteindelijk loop ik door en wordt bijna van de weg getoeterd door deze mannen in een hele dikke Volvo. Ze gaan een eindje toeren, die van 86 heeft geen rijbewijs dus komt zijn vriend hem halen. Dat zijn leuke ontmoetingen.

Vlak voor St Jansklooster is een  mini camping aan het water “het Waterhoentje“. Aardige mensen, mooie plaatsen en vanuit hier kun je mooie wandel en fietstochten maken, aanrader. Reserveren is wel gewenst want zo’n leuke mini-camping op een mooie plaats is snel vol.

Langs de oude Monnikenmolen uit 1837 kom ik in Kadoelen. Een gehucht met een paar huizen maar wel met een flinke basisschool. Een vrouw in stemmig zwart gekleed en het haar in een knotje legt mij uit dat uit de hele omgeving kinderen naar deze streng gereformeerde school komen, dat verklaart het dus. Grote gezinnen, grote school.

In Heetveld bij de begraafplaats staat de andere auto op mij te wachten en eindigt na 21 km deze prachtige etappe van het “jabikspaad”

leuke mini-camping

handjevol huizen en een grote school