Sprintertje op reis in Spanje, DE PUKKEL

Iedere ochtend als ik wakker word en door de voorruit naar buiten kijk zie ik HEM. De pukkel, zo noem ik hem tenminste. Het is de Siërra Helada of in het Nederlands de ijsberg. Hij is 9 km lang en steekt op het hoogste punt 438m boven de zee uit. Het is net of hij mij roept, kom en beklim mij als je durft. Nou heb ik de mazzel dat er een pad loopt, nou ja een pad is teveel gezegd je kunt er lopen van Albir naar Benidorm. Vandaag ga ik in op de roep en loop eerst naar het beginpunt in Albir. Direct naar de hoogste top van de pukkel. Via hele steile stukken, soms een pad en soms over rotsen klimmen ben je in zo’n klein uurtje boven naast de grote zendmasten die er staan. De weg is gemarkeerd met geel/witte tekens maar het blijft lastig het pad te volgen. Ik moet wel 4 keer pauzeren om even op adem te komen en ik ben dan ook blij boven te zijn. Zo nu zal het verder wel meevallen denk ik nog. Eerst boven foto’s nemen, drinken en wat eten en dan verder. Je daalt eerst af op een stenen weg, breed en makkelijk en dan ga je links de berg weer op. In de verte zie je de dominostenen van Benidorm. Hier begin je weer met klimmen maar lang niet zo steil als het eerste stuk. De pukkel bestaat eigenlijk uit 7 afzonderlijke stukken met telkens kleine inhammen. Je kunt dus niet gewoon boven blijven lopen maar moet iedere keer weer een stuk naar beneden en weer omhoog. Na de eerste keer omhoog en weer naar beneden kom ik een groepje Spanjaarden tegen die vragen hoe het gedeelte waar ik vandaan kwam is. Ik zeg dificultoso en puffend gaan ze verder. Wat ik toen nog niet wist was dat waar ik vandaan kwam nog wel meeviel bij wat ik nu te verstouwen krijg. Omhoog is niet zo’n probleem op wat ademnood na dan, maar met flink wat korte pauzes erin gaat dat wel, maar afdalen is wat anders. Soms is er gewoon geen pad maar alleen maar rotsen en stenen. Een paar keer ben ik gaan zitten en heb mij maar een stukje naar beneden laten glijden. En dan merk je dat je geen laten we zeggen dertig meer bent, je wordt toch wat strammer al is dat moeilijk toe te geven. Je moet constant je aandacht erbij houden, zeker ook omdat er nou niet van die hele kleine afgrondjes naast je zijn. En dan nog die paar hardlopers die mij tegemoet komen, rugzakjes om, sportschoenen aan en in draf naar boven en beneden. Relativeren is het woord. Ook zij worden ouder en ik denk, kom op Harry het is geen race al doe je er 10 uur over, je doet het wel en in je eigen tempo.
Plotseling zie ik daar het grote kruis aan de bovenkant van Benidorm, ik ben er bijna, nog een omweg en ik ben bij het kruis. Eindpunt? Nee, alleen nog via een haarspeldbochtige weg naar beneden, een knieënbijter. Maar wat een mooie tocht met prachtige vergezichten, bij helder weer is zelfs Ibiza te zien. Toch nog binnen de vijf uur gedaan.
Als jij je nu afvraagt waar die naam Siërra Helada nou vandaan komt, zeker in deze warme temperaturen, het antwoord is dat in het donker vanuit zee het lijkt op een grote ijsberg. Gelukkig is in 2005 besloten dat deze berg een van de acht nationale parken van Alicante is en dus niet bebouwd mag worden.
Hou je van een beetje beweging, heb je goede schoenen, heb je geen hoogtevrees, loop je niet achter een rollator dan kan ik je deze tocht zeker aanbevelen en dat biertje na afloop smaakt zo lekkerrrrrr.

Siërra Helada